بررسي تاثير صرفه‌هاي ناشي از تنوع در دارايي‌هاي بانكي بر معيار بازدهي بانك‌ها

با توجه به نقش بانك‌ها در اقتصاد كشورها، مطالعه عملكرد آن‌ها از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. يكي از عواملي كه عملكرد بانك را تحت تاثير قرار مي‌دهد، تصميم‌هايي است كه در رابطه با متنوع‌سازي خدمات و دارايي‌هاي بانكي صورت مي‌گيرد. متنوع‌سازي مي‌تواند از طريق سرشكن كردن هزينه‌هاي ثابت، حداقل كردن هزينه‌هاي انتظاري ورشكستگي و بهبود در تخصيص منابع، صرفه‌هايي را براي بانك‌ها به وجود آورد. صرفه‌هاي به وجود آمده از طريق متنوع‌سازي دارايي‌ها را صرفه‌هاي تنوع گويند. اين صرفه‌هاي تنوع تاثير چشمگيري بر بازدهي و ريسك بانكي دارند. در مقاله حاضر به منظور بررسي اثرات صرفه‌هاي ناشي از تنوع در دارايي‌هاي بانكي بر معيار بازدهي بانك، تابع هزينه غير خطي مربوط به بانك‌هاي منتخب ايران و نيز صرفه‌هاي شبه تنوع در دارايي‌هاي بانكي در قالب چهار سناريو مختلف، طي دوره زماني 1384 تا 1395 مورد بررسي قرار گرفته است. به عبارت ديگر، در ابتدا، روش اندازه‌گيري صرفه‌هاي ناشي از تنوع معرفي شده و سپس با استفاده از اين روش و بسط آن، صرفه‌هاي شبه تنوع بيان شده است. همچنين با استفاده از الگوهاي رگرسيوني سانسور شده (الگوي توبيت) تاثير صرفه‌هاي شبه تنوع در دارايي‌ها روي معيارهاي بازدهي بانك ارزيابي شده است. نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد در سناريوهاي مختلف، صرفه‌هاي شبه تنوع در دارايي‌هاي بانكي تاثير متفاوتي بر معيار بازدهي بانك دارند.