بررسي سناريوهاي تخصيص بهينه درآمد‌هاي نفتي در ايران با فرض وجود بيماري هلندي با رويكرد تعادل عمومي محاسبه‌پذير پويا (DCGE)

نحوه استفاده از عوايد حاصل از منابع طبيعي، از جمله نفت، همواره مورد توجه سياست‌مداران، متخصصان اقتصادي و سياسي و نيز گروه‌هاي مختلف اجتماعي بوده است. اين تحقيق، با فرض وجود بيماري هلندي در ايران، به بررسي مديريت و تخصيص بهينه درآمد‌هاي نفتي پرداخته است. سناريوهاي مختلف در خصوص تخصيص درآمد‌هاي نفتي با حضور صندوق توسعه ملي بررسي شده است. در سناريوي اول، فرض شده همه درآمد‌هاي نفتي در هر سال مصرف شوند. در سناريوي دوم، همه درآمد‌هاي نفتي در هر سال به صندوق توسعه ملي وارد شدند. در سناريوي سوم،تخصيص درآمد‌هاي نفتي به صندوق توسعه ملي، معادل ۵ درصد توليد ناخالص داخلي در نظر گرفته شده است و در سناريوي چهارم، ۱۰ درصد درآمد‌هاي نفتي در هر سال وارد صندوق توسعه ملي و مابقي صرف مخارج دولت شدند. نتايج تحقيق نشان داد طبق سناريوي اول، رشد اقتصادي افزايش يافته، بيماري هلندي شدت مي‌يابد و خانوارها متضررترين افراد جامعه مي‌شوند. در سناريوي دوم، شاهد اثرات رشد بسيار محدود خواهيم بود. سناريوي سوم منجر به بدتر شدن شرايط تجارت در كوتاه‌مدت مي‌شود. در سناريوي چهارم اگرچه ميزان توليد ناخالص داخلي كمتر از سناريوي اول است اما به نظر مي‌رسد بهترين حالت براي رشد و انعطاف‌پذيري در بلندمدت باشد چرا كه با وجود صندوق توسعه ملي، كشور حتي در زماني كه قيمت نفت پايين باشد انگيزه‌اي براي استفاده از درآمد‌هاي نفتي دارد.