تكنيكهاي روايي مدرن در مجموعه داستانهاي دهۀ هفتاد (با تكيه بر آثار بيژن نجدي و ابوتراب خسروي )

يكي از كليدها و راههاي گشودن پيچيدگيها و درك يا رفع ابهام داستانهاي مدرن، درك شيوۀ روايتگري و شگردهاي روايي داستان است. انتخاب و آفرينش شيوۀ روايتگري، در ميان مفاهيم و مضامين كهنه يا تكرار شدۀ روايت؛ دنياي تازه اي بر روي نويسنده ميگشايد. بيژن نجدي و ابوتراب خسروي از داستان نويسان مدرنيست معاصر هستند كه تكنيكهاي خاصي در داستان‌نويسي دارند و همين شگردهاي خاص، داستانهايشان را از آثار ديگر داستان‌نويسان معاصر متمايز ميكند. در مقالۀ حاضر، مجموعه داستانهاي « يوزپلنگاني كه با من دويده‌اند» و «دوباره از همان خيابانها» اثر بيژن نجدي، و «ديوان سومنات» و « هاويه » اثر ابوتراب خسروي، از منظر تكنيكهاي روايي مدرن مورد بررسي قرار گرفته‌اند.نتايج تحقيق نشان ميدهد كه نجدي و خسروي، در اين مجموعه داستانها از شگردهاي روايي مدرن مانند سيلان روايت، تكثر راوي، چرخش در زاويۀ ديد و... استفاده كرده‌اند.