مردم شناسي ديني در آثار منيرو رواني پور و شهرنوش پارسي پور

منيرو رواني پور و شهرنوش پارسي پور، از جمله نويسندگان شهير معاصرند كه به فرهنگ، آداب و رسوم و باورهاي مردمان سرزمين خود در آثارشان پرداخته اند. از اين رو آثارشان اين قابليت را دارد كه از بعد مطالعات مردم شناسي مورد بررسي قرار گيرند. در اين مقاله سعي شده است تا مردم شناسي در حالت كلي و مردم شناسي ديني به عنوان شاخۀ فرعي آن تعريف شده، سپس با تطبيق شاخصهاي اين مقوله در آثار اين دو نويسنده به گسترۀ اثرگذاري آداب و باورهاي ديني انسانها در اين آثار پرداخته شود. اين تحقيق با رويكردي تحليلي- توصيفي به بررسي نظريه هاي محققان در مورد مردم شناسي ديني در داستانهاي اين دو نويسنده پرداخته است. يافته هاي اين پژوهش گوياي تطابق شاخصهاي مردم شناسي ديني در آثار اين نويسندگان است كه بطوركلي در جادو و جادوگري، تابو و اسطوره خلاصه ميشود. نتيجۀ نهايي نشانگر اين است كه بيشترين شاخص مردم شناسي ديني استفاده شده در جامعۀ آماري اين پژوهش شاخصۀ تابو و فروعات آن است.