بررسي مفهومي و كاربردي باغ‎سازي ايراني به سبك دوره پيش از اسلام

انسان كاشف طبيعت و عامل برقراري پايداري بقا بوده و هست و اين نكته را از شعر، ادب و هنرهاي تزييني ايران در ادوار مختلف تاريخ مي توان يافت، كه نشانگر احترام و علاقه ايرانيان به طبيعت است. پژوهش‎ها نشان مي‎دهد كه باغ‎سازي در ادوار مختلف تاريخ (چه پيش از اسلام و چه پس از اسلام)، شامل تغييرات و اختلافاتي بوده كه به نظر مي رسد تا حدي پيرو تغيير آيين‎هاي ديني و فرهنگي هر دوره مي‎باشد. در اين پژوهش سعي شده تا به بررسي كلياتي از ساختار باغ ايراني در دوره پيش از اسلام ( دوره‎هاي هخامنشيان و ساسانيان) پرداخته شود تا با ايده گرفتن از آثار و باغ‎هاي موردي برجاي مانده از اين دو دوره، بخش هايي (با وسعت 2410 مترمربع) از باغ نمونه كشوري دانشگاه تهران و در زميني به وسعت 40 هكتار به اين سبك طراحي شود و بدين وسيله به درك صحيح موضوع و ملموس بودن آن براي كاربران، كه قسمت اعظم آن را دانشجويان تشكيل مي‎دهند، كمك نمايد.