بررسي قواعد مشترك تفسير قرآن به قرآن و نظريه ميدان معنايي(بر اساس روش علامه طباطبائي(ره) و ايزوتسو)

فهم متن و كشف معنا دغدغه مشترك دو روش «تفسير قرآن به قرآن» و «نظريه ميدان معنايي» است. روش نخست داعيه فهم و تفسير قرآن در پرتو آيات ديگر را دارد و نظريه ميدان معنايي، خود را عهده‌دار كشف معنا از خلال روابط درون‎متني مي‌داند. ايده اصلي نوشتار حاضر، پاسخ به اين سوالات است كه قواعد معنايابي در دو روش فوق، چه مشتركاتي دارند و آيا زمينه تعامل اين دو روش در سطح قواعد وجود دارد؟پژوهش حاضر با روش تحليلي توصيفي، نگاهي همدلانه به قواعد معنايابي اين دو روش دارد. بنابراين نگارندگان بررسي اشتراكات آن دو را در سطح قواعد مطمح‌نظر قرار داده‌اند تا از اين رهگذر زمينه تلفيق قواعد كارآمد دو روش را فراهم آورند. يافته‌ها نشان مي‌دهد مهمترين قواعدي كه به طور مشترك در هر دو روش مورد استفاده قرار دارد عبارتند از: توجه به مسائل ادبي، توجه به بافت و سياق، رتبه‌بندي كلمات و گزاره‌ها، تفكيك معنايي واژگان، تفسير بر اساس آيات نظير و توجه به نسبت‌هاي معنايي؛ هرچند دامنه بهره‌برداري از قواعد فوق و ميزان اهتمام هر يك از اين دو روش نسبت به موارد يادشده يكسان نيست.