بررسي اختلال شخصيت «نمايشي» در آموزه‌هاي اسلامي و تطبيق آن با يافته هاي روان‌شناسي

يكي از انواع اختلالات شخصيتي مطرح در حوزه‌ي دانش روان‌شناسي، «اختلال شخصيت نمايشي» است. اين اختلالالگوي فراگير تهييج‌پذيري و توجه‌خواهي مفرط استكهدر روند آن هيجانات و عواطف فرد به نشانه‌هاي جسماني‌تبديل مي‌شود. مشابه اين اختلال در آموزه‌هاي اسلامي مطرح است. پژوهش حاضر در نظر دارد،ضمن ارائه‌ي نتايجبررسي اين اختلال در آموزه‌هاي اسلامي؛ ميزان هم‌گرايي يافته‌هاي روان‌شناسي با اين آموزه‌ها رانشان دهد. در همين راستا، لازم است چيستي، سبب‌شناسي و ملاك‌هاي تشخيصي اين اختلال در اسلام و روان‌شناسي مورد توجه قرار گرفته، و در نهايت تطبيقي بين آنهاصورت گيرد. بررسي‌ها نشان مي‌دهد، اختلال نمايشي از منظر آموزه‌هاي اسلامي نوعي اختلال شناختي هيجاني است كه با بي‌ثباتي كلي حاكم بر شخصيت، و رفتارهاي نمايشي متضاد با خود واقعي فردمشخص مي‌شود. مبتلايان به اين اختلال هر هفت ملاك تشخيصي اختلال نمايشي در روان‌شناسي را برآورده مي‌نمايد و در ويژگي‌هاي فردي نظير: ظاهرسازي و اغواگري، توجه‌طلبي و ستايش خواهي؛ عملكرد هيجاني سطحي و فاقد تأمل، تلقين‌پذيري، افسردگي و انزوا و كسالت و بي‌انگيزگي با آن همپوشاني دارند ولي در ساير اوصاف اين هم‌پوشاني مشاهده نمي‌شود. ضمن اينكه جسماني‌سازي علل هيجاني و عاطفي در اين اختلال وجود ندارد.