دريچه‌اي بر زيبايي و زيبايي‌شناسي از منظر متون اسلامي با تأكيد بر قرآن كريم و نهج البلاغه؛ آگاهي‌بخش فرهنگ اسلامي _ مهدوي براي حكومت صالحان

«زيبايي» از جمله مفاهيمي است كه در طول تاريخ توسط فلاسفه و صاحبان آرا، بسيار مورد نقد و بررسي قرار گرفته و درباره نقش و تبيين جايگاه آن در تفكر بشري سخن بسيار گفته شده است. زيبايي از صفات الهي است و زيبايي‌شناسي عبارتي است كه ريشه در فلسفه، روان‌شناسي و جامعه‌شناسي دارد. شايد بهترين مسير براي ورود به بحث نوشتار حاضر، تبيين همين جمله باشد كه خداوند زيباست و زيبايي صفتي از آنِ اوست. با توجه به آن‌چه گفته شد، بر آن شديم كه مفهوم زيبايي و زيبايي‌شناسي را از ديدگاه اسلام _ كه آگاهي‌بخش فرهنگ اسلامي _ مهدوي براي حكومت صالحان است _ بررسي كنيم؛ چرا كه بسياري از صاحبان نظر هستند كه زيبايي و زيبايي‌شناسي را از ديدگاه اسلام محل ترديد دانسته‌اند و آن را كاملاً مردود اعلام مي‌دارند؛ در حالي كه خداوند زيباست و زيبايي را دوست دارد. در اين نوشتار، افزون بر تبيين جايگاه زيبايي و زيبايي‌شناسي در اسلام و فلسفه اسلامي، به بزرگ‌ترين منبع الهي _ يعني قرآن كريم _ رجوع شده و به ريشه‌يابي واژه «جمال» در اين كتاب آسماني پرداخته شده است. در ادامه نيز از ديگر متون اسلامي مانند نهج البلاغه _ كه پس از قرآن كريم، منبع غني كلام و اخلاق انساني و اسلامي به شمار مي‌رود _ استفاده شده است. نتيجه به دست آمده از اين مقاله، اثبات وجود زيبايي و زيبايي‌شناسي در فلسفه اسلام و كتب اسلامي و البته انديشمندان مسلمان از جمله ابن‌عربي، سهروردي و ابن‌رشد نيز هست. روش اين پژوهش، تحليلي _ توصيفي با ابزار گردآوري اطلاعات اسنادي و كتابخانه‌اي است كه با مطالعه كتب و مقالات مربوطه به دست آمده است.