نمادگرايي در شعر انتظار(با تكيه بر سروده‌هاي علي معلم و عليرضا قزوه)

نماد به‌عنوان يكي از مهم‌ترين انواع صورخيال، از ديرباز تا كنون مورد توجه شاعران و نويسندگان بوده است. ‌در شعر انتظار با توجه به فضاي معنوي و روحاني آن از سويي و رويكرد انتقادي _ اجتماعي آن از سوي ديگر، نمادگرايي جايگاهي ويژه دارد. شعر انتظار شاخه‌اي از شعر ولايي است و مضاميني چون انتظار فرج، اظهار ارادت و علاقه به حضرت مهدي(عج)، ويژگي‌هاي منتظر واقعي و بيان كاستي‌ها و نا‌‌به‌ساماني‌هاي عصر حاضر را در برمي‌گيرد. انقلاب اسلامي و جنگ هشت ساله‌ي ايران و عراق از مهمترين حوادث تأثيرگذار بر شعر انتظار بوده است. علي معلم و علي‌رضا قزوه نيز به‌عنوان دو شاعر مطرح در حوزه‌ي‌ شعر آييني و ادبيات پايداري از اين تأثيرپذيري بركنار نبوده‌اند. علاوه بر انقلاب اسلامي و دفاع مقدس، مسائل روز ايران، انتقاد از جامعه‌ي پيش از عصر ظهور و تلاش براي خودسازي به منظور درك دولت حضرت مهدي(عج) زمينه‌ساز ورود نمادهاي تازه‌اي در شعر انتظار قزوه و معلم شده است.در پژوهش حاضر به بررسي خاستگاه نمادها و نمادهاي مرسوم و ابداعي در سروده‌هاي اين دو شاعر خواهيم ‌پرداخت. مسئله‌ي اصلي پژوهش حاضر اين است كه معلم و قزوه از چه نمادهايي در شعر انتظار خود و در توصيف منجي بهره مي‌گيرند و در نمادهاي مورد استفاده‌ي دو شاعر چه اشتراكاتي وجود دارد؟