بررسي چگونگي تصويرگري حضرت مهدي و شخصيت‌هاي قدسي در سينما

اين مقاله در پي آن است نيمۀ ناپيداي سينما كه معمولاً بنا به ماهيت پنهانش كمتر مورد توجه بوده، تا حد يك شگرد و رويكرد زيبايي‌شناسانه در پرداختن به آثار ديني مرتبط با زندگي حضرت مهديو شخصيت‌هاي قدسي، مورد بررسي و تحليل قرار دهد. اين نيمۀ ناپيدا، غياب ناميده شده تا از نيمۀ ديگري كه روي پرده، پيشِ چشم ماست تمييز داده شود. چرا كه سينما عليرغم تصوري كه از آن مي‌رود تنها عرصۀ نمايش ديدني‌ها نيست؛ نشان ندادن نيز به نوبۀ خود در شاكلۀ سينما نقشي به سزا ايفا مي‌كند. اين نوشتار با روش تحقيق اسنادي _ كتابخانه‌اي و با تحليل برخي آثار سينماي ديني ايران تلاش دارد تا با رويكرد زيبايي‌شناسي غياب، به برخي از چالش‌هاي تصويرگري حضرت مهدي و شخصيت‌هاي قدسي، مبنايي نظري بخشد. به اين معنا كه اين چالش‌ها را با تبيين و كاربست شگرد غياب به فرصت‌هايي نظري و عملي در عرصۀ سينما بدل سازد. نتايج برآمده از تحقيق نشان مي‌دهد كه غياب در پرداختن به شخصيت حضرت مهدي و شخصيت‌هاي قدسي صرفاً يك نقيصه و محدوديت در تصويرگري آنان نيست، بلكه مي‌توان از اين وضعيت در جهت غناي بيشتر اثر و تأثيرگذاري بيشتر نقش معصوم بهره گرفت. بر اين اساس، غياب لزوما با نبود چيزي مترادف نيست، بلكه آن را مي‌توان شكل پنهاني از حضور در نظر گرفت. از اين حيث، تمهيد غياب بدون خدشه وارد كردن به ساحت معصوم و هم از حيث اقتضائات درام، مي‌تواند اثري را موجب شود كه محمل خيال‌پردازي، همدلي، همراهي، باورپذيري، جذابيت و تأثيرگذاري درام سينمايي باشد.