اخلاق فرجام‌شناسانه؛ مقايسه اخلاق معطوف به آخرت در قرآن و كتاب مقدس با تأكيد بر شيعه و كاتوليك

اخلاقيات و تعاليم اخلاقي بخش عمده‌اي از محتواي اديان اعم از الهي و غير الهي را در بر مي‌گيرند. اين موضوع در اديان ابراهيمي به ويژه اسلام و مسيحيت جنبه‌ بسيار پررنگي دارد. آن‌چه پيش روي يك فرد مسلمان شيعي و مسيحي كاتوليك قرار دارد از يك سو مجموعه‌اي از تعاليم و آموزه‌هاي اخلاقي و از طرف ديگر باور به آموزه‌هايي ديگر از جمله آخرت است. وقتي اين دو مقوله يعني اخلاق و آخرت را در كنار هم قرار مي‌دهيم، از چند جنبه به رابطه‌ معناداري ميان آنها پي مي‌بريم. درست است كه آخرت در شيعه با آخرت در مسيحيت از جهات متعدده‌اي متفاوت است اما برخي امور از جمله معاد مردگان، داوري اعمال، محاسبه و... ميان آنها مشترك است. همين امر سبب مي‌شود تا ما را به اشتراكاتي در خصوص رابطۀ اخلاق و آخرت در اين دو مذهب سوق دهد. اين رساله در پي تبيين رابطه اخلاق و آخرت در اين دو مذهب به روش كتابخانه‌اي، مطالعۀ اسناد و تحليل محتوا است. نهايتاً آن‌چه از تحقيق در اين خصوص به دست آمد اين است كه در هر دو مذهب، آخرت در سه حوزه معنا، انگيزه و غايت‌بخشي بر آخرت تأثير دارد. به اين معنا كه معناداري برخي از گزاره‌هاي اخلاقي به وجود آخرت بستگي دارد؛ هم‌چنين آخرت كاركرد انگيزه‌بخشي به فرد براي زيست اخلاقي دارد و نهايتاً اين‌كه آخرت به فعل اخلاقي فرد در دنيا غايت مي‌بخشد.