جايگاه تشبيه، پربسامدترين عنصر خيال در ديوان وحشي بافقي

تصوير اگر اساس شعر نباشد، يكي از عناصر اصلي سازنده‌ آن است؛ شاعران با آفرينش تصاوير شعري خود، ضمن آن كه توان خيال پردازي خود را به نمايش مي گذارند، گرايش هاي فردي و نيز سبك شخصي و دوره اي خويش َرا نيز نمايان مي كنند. اين پژوهش با رويكرد توصيفي- تحليلي و با روش آماري، با هدف بررسي اتواع و گونه هاي مختلف تشبيه، ديوان اشعار اين شاعر را از نظرگاه كميّت و كيفيّت انواع تصاوير مورد بررسي قرار داده است و با بهره گيـري از ملاحظات سبك شناسانه مشخص مي سازد كـه اوج تصوير آفريني اين شاعر به ترتيب در غزليات، قصايد و ناظر و منظور بيشتر از قسمت هاي ديگر و تعداد تشبيه هاي به كار رفته در ترجيع بند از همه كمتر است. يافته ها نشان مي دهد كه در كل آثار وي تشبيه بليغ، تشبيه حسي به حسي، تشبيه مفرد و تشبيه مفروق نسبت به بقيه تشبيه ها در هر گروه، از بسامد بالايي برخوردار است.