تحليل دقت معادله هاي برآورد تبخير- تعرق مرجع در مقياس روزانه، ماهانه و فصلي در يك منطقه مرطوب

مديريت صحيح آب در مزارع كشاورزي، تا حد زيادي به برآورد مناسب تبخير- تعرق به عنوان جزيي اساسي از چرخه هيدرولوژيكي، بستگي دارد. اگرچه روش فايو- پنمن- مانتيث توانايي تخمين تبخير- تعرق مرجع را با دقت مناسب دارد، ولي به دليل پيچيدگي بيشتر آن، استفاده از روش هاي ساده تر در فرايندهاي برنامه ريزي و مدل سازي اولويت دارد. در مطالعه حاضر، با استفاده از داده هاي هواشناسي ايستگاه دشت ناز ساري، قابليت 14 روش براي برآورد مقادير روزانه، ماهانه و فصلي تبخير- تعرق مرجع ارزيابي شد. اين روش ها شامل، سه روش دما محور، چهار روش تابش محور، سه روش تبخير محور و چهار روش تركيبي بودند. كارايي هر روش با استفاده از آماره هاي ضريب تعيين (R2)، جذر ميانگين مربعات خطا (RMSE)، درصد خطا (PE) و انحراف ميانگين مطلق (MAD) ارزيابي شد. بررسي ها نشان داد كه معادلات تابش محور نسبت به ساير روش ها كارايي بهتري در برآورد تبخير- تعرق مرجع داشتند. معادلات فايو- 24 تابشي (با R2=0.9 و mm/day RMSE=0.31)، ايرماك (با R2=0.97 و mm/day RMSE=0.15) و بلاني- كريدل (با R2=0.93 و mm/day RMSE=0.38) بهترين روش ها بودند. دو روش ايرماك و ريتچي بيشترين دقت را در فصول پاييز و زمستان داشتند.. در فصل بهار استفاده از معادله فايو- 24 پن با ميانگين خطاي 0/5 ميلي متر (در مقايسه با مدل فايو- پنمن- مانتيث) و در فصل تابستان معادله روهور با ميانگين خطاي 6/8 ميلي متر توصيه مي شود. براساس نتايج، روش هاي ايرماك، فايو- 24- تابشي، ريتچي، پريستلي- تيلور و بلاني- كريدل به ترتيب پنج روش برتر در منطقه مطالعه بودند.