مدل سازي اكولوژيكي تناسب اراضي براي احياء مناطق بياباني با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي فازي باكلي (مطالعه موردي: زهكلوت، كرمان)

زهكلوت در شهرستان جيرفت كرمان يكي از مناطق با شرايط اقليمي خشك در كشور است كه به دليل بهره برداري هاي نادرست، در سال هاي اخير با مشكل بياباني شدن روبرو است. با توجه به اين كه مسئله بيابان زايي به مشكلي حاد براي مردم اين منطقه تبديل شده است، لبه كارگيري مدل هايي براي بازسازي و احياء  بيولوژيكي مناطق تخريب يافته و بياباني شده، براساس شرايط محيطي و توان بالقوه اكولوژيكي ، ا ضروري به نظر مي رسد. هدف از انجام پژوهش حاضر ارائه مدلي براي تعيين توان سرزمين با توجه به عوامل محيطي، براي اجراي موفق طرح هاي مقابله با بيابان زايي است. اين تحقيق  اقدام به ارائه مدلي براي احياء مناطق بياباني با استفاده از روش تحليل سلسله مراتبي فازي باكلي نموده است. به اين ين منظور، ابتدا به روش دلفي و به شيوه مقايسه زوجي، نظرات متخصصان نسبت به تعيين معيارهاي تاثيرگذار و اولويت آنها ارزيابي شد. سپس با تشكيل ماتريس تصميم گيري فازي و استفاده از روش تركيب خطي وزني، ضريب اهميت معيارها مشخص شد. در آخر، نقشه نهايي تناسب اراضي براي احياء با اعمال ضريب اهميت هر معيار در نقشه طبقه بندي شده همان معيار و تلفيق نقشه ها با استفاده از عملگر گاما فازي توليد شد. نتايج نشان داد كه تنها در حاشيه آبراهه ها  مي توان با كاشت گونه هاي درختي سازگار و بومي، نسبت به احياء اراضي اقدام كرد. اين مناطق اراضي است كه پيش بيني مي شود به كارگيري عمليات بيولوژيك در آن ها با حداكثر احتياط لازم همراه باشد به نحوي كه هزينه‌هاي انجام شده را توجيه نمايد. نتايج توانايي روش تحليل سلسله مراتبي فازي و سامانه اطلاعات جغرافيايي را در ارزيابي تناسب اراضي براي احياء با ديدگاه تصميم سازي گروهي را نشان مي دهد.