اثر نسبت‌هاي مختلف آب دريا بر شاخص‌هاي جوانه‌‌زني و صفات مورفو-فيزيولوژيك استبرق در شرايط آزمايشگاهي و نهالستاني

درختچه استبرق افزون بر كاركردهاي بوم شناختي داراي ارزش‌هاي صنعتي و دارويي ويژه اي است. اين گياه به طور گسترده در احياي مناطق خشك و بياباني جنوب ايران كاشت مي شود. در سال هاي گذشته با توجه به كمبود منابع آب شيرين، استفاده از آب دريا به عنوان گزينه آبياري گياهان متحمل به شوري مطرح است. در اين پژوهش، هدف بررسي كاركرد آب دريا رقيق سازي شده بر شاخص‌هاي جوانه‌زني بذر، صفت هاي رويشي وفيزيولوژيك نهال استبرق است. به اين منظور آزمايشي در قالب طرح كامل تصادفي با سه تكرار در دو طرح آزمايشي جداگانه؛ رشد و نهالستاني با نسبت‌هاي مختلف آب رقيق شده خليج فارس شامل صفر، 12.5، 25 و 50 % انجام شد. نتايج آزمايش جوانه‌زني نشان داد كه با افزايش غلظت آب دريا بيش از 12.5 %، صفت هاي جوانه‌زني و شاخص بنيه بذر، كاهش معني‌داري پيداكردند. همچنين نتايج آزمايش نهالستاني آشكار كرد كه سطح غلظت هاي مختلف آب دريا منجر به كاهش صفت هاي رويشي و فيزيولوژيك نهال هاي استبرق شده است. در غلظت هاي بيش از 25% آب دريا، عملكرد رشد و تبادل هاي‌گازي كاهش بيشتري را نشان داد. در تيمار 25 %، مقادير زنده‌ماني 55%، ارتفاع 19.9 سانتي متر، سطح ويژه برگ 190.7 گرم بر سانتي متر مربع و طول ريشه 22.54 سانتي‌متر و فتوسنتز 2.83 ميكرو مول، تعرق 0.42 ميلي مول، كلروفيل 20.45 و محتوي نسبي برگ 43.95% مشاهده شد. از برآيند اين پژوهش چنين بر مي‌آيد كه عملكرد جوانه زني بذرها و رشد نهال‌هاي گياه استبرق به ترتيب در سطح هاي مختلف آب درياي كمتر از 12.5 % و  كمتر از 25 % مناسب است. بنابراين توصيه مي‌شود كه محققان و متوليان امر پژوهش گسترده‌تري پيرامون فيزيولوژي تحمل به شوري اين گياه دارويي ارزشمند انجام دهند تا اطلاعات جامع تري برايگسترش جنگل كاري حاصل شود.