بررسي نقش بي اشتياقي اخلاقي و خودنهان سازي در پيش بيني انگيزش درمان افراد وابسته به مواد مخدر

مقدمه:انگيزش گامي اساسي در پيشبرد اهداف درمان در اختلالات مرتبط با مواد است. در اين ارتباط، پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش بي اشتياقي اخلاقي (Moral Disengagement) و خودنهان سازي (SelfConcealment) در پيش بيني انگيزش درمان افراد وابسته به مواد انجام شد. مواد و روشها: در اين مطالعه همبستگي 120 نفر از جامعه افراد داراي وابستگي به مواد مخدر مراجعه كننده به مراكز ترك اعتياد سرپايي شهر اردبيل در نيمه اول سال 1394 به روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند و به پرسشنامه هاي بي اشتياقي اخلاقي Bandura و همكاران، خودنهان سازي Larsonو همكاران و انگيزش درمان Miller و همكاران پاسخ دادند. داده هاي جمع­آوري شده با استفاده از آزمون هاي همبستگي Pearsonو تحليل رگرسيون چندگانه تحليل شدند. يافته ها:نتايج حاكي از آن بودند كه رابطه بازشناسي با بي اشتياقي اخلاقي و خودنهان سازي منفي ميباشد (0.001 p). بين دوسوگرايي با نمره كلي بياشتياقي اخلاقي و مؤلفه هاي توجيه اخلاقي، مقايسه سودمند، پخش مسئوليت، تحريف پيامدها و خودنهان سازي نيز رابطه اي منفي وجود داشت (0.05 P) علاوه براين، گامبرداري به طور منفي با نمره كل بي اشتياقي اخلاقي و مؤلفه هاي توجيه اخلاقي، مقايسه سودمند، جا به جايي مسئوليت، پخش مسئوليت، اسناددادن سرزنش و خودنهان سازي مرتبط بود (0.05 P). نتايج تحليل رگرسيون نيز نشان دادند كه 42 درصد از واريانس بازشناسي، 19 درصد از واريانس دوسوگرايي و 34 درصد از واريانس گام برداري به وسيله بي اشتياقي اخلاقي و خودنهان سازي تبيين مي شود. نتيجه گيري:نتايج نشان دادند كه بي اشتياقي اخلاقي و خودنهان سازي ميتوانند به صورت معناداري انگيزش درمان افراد وابسته به مواد را پيش بيني كنند. نتايج اين مطالعه لزوم ارائه برنامه هاي آموزشي مقابله با بي اشتياقي اخلاقي و خودنهان سازي جهت افزايش انگيزش درمان افراد وابسته به مواد را پيشنهاد مي كند.