مطالعه تطبيقي مضامين نگار ه هاي شاهنامه بايسنقري و آثاري از نگارگري حماسي معاصر ايران

يكي از منابع اصلي نقاشي ايراني كتب ادبي بوده و از همه انواع ادبي مانند غنايي، حماسي، مذهبي و... در آثار نقاشي به كارگرفته شده است. از آن جا ادبيات حماسي و به ويژه شاهنامه فردوسي كه به شرح دلاوري پادشاهان و قهرمانان ملي و ه مچنينمردم ايران پرداخته، بيش از انواع ديگر ادبي مورد توجه بوده است و در دوره هاي مختلف، هنرمندان ايراني از مضامين اين كتابارزشمند كه يكي از اركان اصلي ادبيات ايران را تشكيل م يدهد بهره برده اند؛ اما مواجهه هنرمندان با اين اثر در هر دوره متفاوتبوده است كه اين پژوهش به بررسي اين مواجهه پرداخته است. موارد مورد مطالعه در اين پژوهش شاهنامه بايسنقري از نگارگريقديم ايران و تطبيق نگاره هاي آن از لحاظ محتوايي و مضامين ادبي با آثاري از هنرمندان معاصر ايران مي باشد. پژوهش به روشتوصيفي تحليلي و با رويكردي تطبيقي به انجام رسيده است و هدف اصلي آن چگونگي مواجهه نگارگري قديم و معاصر ايرانبا مضامين شاهنامه فردوسي به عنوان پايه اصلي ادبيات حماسي ايران است. پژوهش حاضر ضمن بررسي وجوه شباهت و تمايزاين مواجهه، به دنبال پاسخگويي به اين پرسش است كه علل و عوامل وجود اين تفاوت ها و تغييرات چيست؟ از نتايج اين پژوهشمي توان به وابستگي بيشتر نگارگري قديم به متن، مركزيت قرار گرفتن پادشاهان و اعمال آن ها، پرداختن به جزييات اشاره كرد.در دوران معاصر از آن جا كه طيف مخاطبين گسترده شده است، در آثار هم از وابستگي صرف به متن كاسته شده است و مخاطبجايگاه ويژه اي يافته است؛ ه مچنين از پرداختن به جزييات كاسته شده و موضوع اصلي را غالباً پهلوانان ملي و اعمال پهلوانيآ نها تشكيل م يدهد.