ويژگي‌هاي سبكي شعر عارفانه شمس مغربي (عارف قرن هشتم)

Stylistic Characteristics of Shams-e-Maghrebi's Divan (Eighth Century Poet

شمس مغربي شاعر قرن هشتم و اوايل قرن نهم، شاعري است صوفي مسلك با كشش و تمايل به ساحت عرفان اسلامي. سبك او در ژرف ساخت متاثر از سنائي غزنوي و عطار است. او تحت تاثير مكاتبي چون پانته ايسم، بودائيسم، مسيحيت و وحدت وجود قرار گرفته و از شخصيت‌هايي مانند ابن عربي بهره برده است. همين تاثيرها يكي از عمده‌ترين ويژگي‌هاي سبكي او را رقم مي‌زند. غزل‌هاي عارفانه شمس مغربي از نظر نقد ساختاري يك دست و يك پارچه است. ميان بيت‌هاي غزل، مفهومي فراگير وجود دارد به گونه‌اي كه ارتباط و همبستگي‌هاي معنادار در غزل‌هاي عارفانه او مشهود است. زبان مغربي در پاره‌اي از قافيه‌ها متكلف و در سطح غزل آميختگي فراوان با واژه‌هاي عربي و گاه تركيب‌هاي نامأنوس دارد. از نظر فكري مغربي متمايل به عرفان ابن عربي و از نظر هنر شاعري مي‌توان او را ميان سنائي و عطار دانست. ويژگي‌هاي ديگر سبكي او كاربرد واژه‌هائي است كه مبين ذوق صوفيگري و عارفانۀ شاعر است مانند: تجلي، آينه، خورشيد، فنا و... از ديگر ويژگي‌هاي سبكي او، عبور از تصوف زاهدانه به سوي عرفان عاشقانه است.

Shams-e-Maghrebi, the eighth and the early ninth century poet, is a real Sufi with a tendency towards Islamic Mysticism. He is inspired by Ibn Arabi and some other schools such as Pantheism, Buddhism and Christianity which make up his style. In ode (Qazals) he appears as a mystical character. In terms of structure and meaning his odes are of an absolute form and of a logical unity. The words and idioms which are utilized in the poems are sometimes difficult to understand. The use of Arabic words is considered to be of a high number. The Meditation of the poet seems to be something between Sanaee and Attar. Throughout his Divan, he has denoted many Sufi idioms as: mirror, morality, appearance, unio‎n with God and so on. The idioms show his willing towards Sufi approach, although he is an Aref as well.