خود‌مديريتي روزمره و درگيري‌ شغلي كاركنان: تحليلي بر نقش ميانجي منابع‌ شغلي

تقريبا در تمام كشورها عمده‌ترين بخش نيروي انساني نظام بهداشتي را پرستاران تشكيل مي‌دهند. يكي از مسائل مطرح شده در مشاغل پرستاري، پايين بودن يا نبودن رضايت شغلي پرستاران است، اين امر مي‌تواند به كاهش كيفيت مراقبت، ترك خدمت پرستاران و غيبت از كار منجر شود. كمبود پرستار و خروج بالاي پرستاران از اين حرفه يك معضل جهاني است. بنابراين، در پژوهش حاضر رابطه‌ بين خود‌مديريتي روزمره با منابع‌  شغلي و درگيري‌ شغلي پرستاران بيمارستان‌هاي ساسان و فيروز‌گر استان تهران بررسي شده است. اين پژوهش روي نمونه‍اي 202 نفري از پرستاران اين دو بيمارستان‌ استان تهران صورت گرفت. براي گردآوري داده‍ها از پرسشنامه استاندارد هاتون و نك، به منظور بررسي خود‌مديريتي روزمره، پرسشنامه جكسون و روتمن، براي بررسي منابع‌ شغلي، هاكمن و اولدهام و پرسشنامه شاوفلي و بكر به منظور بررسي درگيري‌ شغلي استفاده شده است. در اين پژوهش براي بررسي روايي و تاييد مدل و پايايي تحقيق از تحليل عاملي تاييدي (CAF) و آلفاي كرونباخ استفاده شده است و براي آزمون فرضيات تحقيق از معادلات ساختاري (SCM) استفاده شده است. تجزيه و تحليل داده‌ها نشان مي‌دهد بين ابعاد خود‌مديريتي روزمره و درگيري شغلي رابطه‌ مثبت و معناداري وجود دارد. وجود رابطه‌ مثبت و معنادار بين خود‌مديريتي روزمره و منابع‌  شغلي نيز تاييد مي‌شود، همچنين، رابطه‌ مثبت و معناداري بين منابع‌ شغلي و درگيري‌كاركنان وجود دارد.