رهيافتي به تجربه‌هاي عرفاني عارفان در زبان عرفان

An Approach toward Mystical Experiences of Mystics in Mystical Term

زبان عرفاني كه گوياي ناب‌ترين لحظات عارف است در پي خصلت متناقض‌نماي تجربه عرفاني پارادوكسيال مي‌شود و يكي از ويژگي‌هاي كلام عارفان همين متناقض نماهاست، بي‌گمان تأمّل وامعان نظر در گستره و ژرفاي اين تقابل‌ها و تناقص‌ها و روابط دو سوية آنان هر نگاهي كاونده و خواهان را به حقيقت عرفاني عارفان نزديكتر مي‌كند. كوشش و رسالت پژوهشي اين مقاله بر آن است كه در رهيافت زبان عرفان جنبة تجربه‌هاي عرفاني يك عارف را يافته، واكاود، ويژگي‌ها، دلايل و موانع اين گونه تجربه‌ها را بررسي كند، چرا كه معرفت عرفاني پيامد گونه‌اي تجربه است كه آن را هم تجربة عرفاني ناميده‌اند، مقدمات اين گونه تجربه، «عرفان عملي» و نتايج آن عرفان نظري ناميده مي‌شود.

The mystical language which tells the most mystical moments of mystic is due to the contradictory character of the paradoxical mystical experience, and one of the features of the mystic words is the same contradictory, undoubtedly reflecting on the extent and depth of these conflicts and contradictions and two-way relationships They approach each look and seeker to the mystical truth of the mystics. The research effort and mission of this paper is that in the approach of the language of mysticism, the mystic experiences of the mystical experiences are found, and the characteristics, causes and obstacles of this experience Because the mystical knowledge is the result of a kind of experience, which is also called mystical experience