طراحي و تبيين الگوي مرجعيت علمي در آموزش عالي ايران بر اساس زندگي‌نامه انديشمندان كشور با رويكرد تحليل مضمون

هدف از پژوهش حاضر طراحي و تبيين مدل فرايندي مرجعيت علمي در آموزش عالي ايران بوده است. در اين پژوهش از روش آميخته اكشتافي (كيفي ـ كمي) از نوع كاربردي، به روش پيمايشي استفاده شده است. جامعه آماري در مرحله كيفي با استفاده از روش تحليل مضمون، 10 نفر از افراد داراي شرايط مرجعيت درگذشته علمي ايران بوده است كه با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند انجام‌شده است و در مرحله دوم اساتيد و صاحب‌نظران آموزش عالي شامل كليه اعضاي كميته‌هاي علمي فعال در وزارت علوم، تحقيقات و فناوري، شامل 176 نفر كه به‌صورت نمونه گيري تصادفي طبقه اي موردمطالعه قرارگرفته‌اند. در مرحله اول تحقيق موضوع اتكاپذيري پژوهش توسط محقق رعايت شده و در مرحله دوم ضريب آلفاي كرون باخ محاسبه‌شده كه عدد 0.89 به دست آمده است. يافته هاي كيفي شامل مراحل پيدايش با پنج بعد، رشد و پرورش با شش بعد، تعامل با چهار بعد و تكامل با پنج بعد شناسايي گرديد؛ و در پايان با استفاده از نرم افزار ليزرل[1] مراحل فرايندي و ابعاد مورد آزمون قرار گرفت. مشخص گرديد؛ بيشترين تأثير تجربه محيط‌هاي علمي جديد و يادگيري مناسب با ميانگين رتبه‌اي 3.82 و كمترين تأثير مربوط به وجود فضا و محيط سياسي برانگيزاننده و تقويت‌كننده فعاليت‌هاي علمي با ميانگين رتبه‌اي 2.19 است. نتايج پژوهش نشان داد نظر به نقش مرجعيت علمي در افزايش توان رقابتي كشور و همچنين جايگاه آن در اسناد بالادستي، ضرورت دارد با انجام برنامه‌هاي عملياتي مناسب براي توجيه و آگاه‌سازي مديران علمي كشور و به‌تبع آن‌همه دانش‌پژوهان شايسته از طريق برگزاري سمينارها و مجلات و انجمن‌هاي علمي و صداوسيما اقدامات كافي به عمل آيد. [1] .Lisrel Software