تحليل ومصورسازي همكاري هاي علمي پژوهشگاه هاي علوم انساني كشور

پژوهش حاضر با تحليل همكاري‌هاي علمي پژوهشگاه‌هاي علوم انساني، به مصورسازي همكاري هاي علمي بين آنها پرداخته است و هدف آن مشخص كردن سطوح همكاري درون سازماني و برون سازماني اين مراكز بوده است. پژوهش حاضر از نوع اسنادي است و با مراجعه به پايگاه هاي كتابشناسي ملي، نورمگز، آي اس آي و اسكوپوس، فهرست آثار علمي پژوهشگران مورد نظر، استخراج شده است. جامعه پژوهش شامل كليه پژوهشگراني است كه طي سالهاي 1386 تا 1392 داراي انتشارات علمي بوده و وابستگي سازماني آنها يكي از پژوهشگاههاي مورد مطالعه بوده است. تعداد اين افراد 116 نفر بوده است. نتايج تحقيق نشان داد كه در مجموع، طي سال‌هاي مورد مطالعه، 575 اثر علمي توسط محققان وابسته به پژوهشگاه‌هاي مورد مطالعه منتشر شده است كه بيشترين سهم مربوط به پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي با 307 مقاله بوده است. طي سال‌هاي مورد مطالعه، 169 همكاري علمي بين پژوهشگاه‌ها صورت گرفته است. كه پژوهشگاه علوم انساني و مطالعات فرهنگي با 116 مورد داراي بيشترين همكاري بوده است. در مجموع، طي سال‌هاي مورد مطالعه، 143 همكاري علمي داخلي و تنها يك مورد همكاري علمي خارجي در قالب هم تاليفي صورت گرفته است. ضريب هم‌نويسندگي در مجموع سه پژوهشگاه 1.4 است. عليرغم همپوشاني موضوعي فراواني كه در پژوهشگاههاي علوم انساني و گروههاي آنها وجود داشت، هيچ گونه همكاري علمي بين اين پژوهشگاه ها وجود نداشت و اين مسئله مي تواند گسستگي فعاليت هاي پژوهشي علوم انساني كشور را نشان دهد.