محبت و معرفت در آثار غزالي

Love and Knowledge in the Works of Ghazali

محبت و معرفت يكي از مهم‌ترين درون‌مايه‌هاي فرهنگ اسلامي و ادبيات عرفاني بوده و در آثار بزرگان ادب و عرفان بازتاب‌هاي گوناگوني داشته است. امام محمّد غزالي طوسي، يكي از مشهورترين دانشمندان اسلام و ايران در قرن پنجم است كه در آثارخود به ويژه در كيمياي سعادت و احياء علوم الدين به خوبي ازآن استفاده كرده و ديدگاه‌هاي نوي را ارايه داده است. اين مقاله با هدف بررسي و تحليل جايگاه عشق و معرفت در آثار غزالي با روش پژوهشي توصيفي- تحليلي نگارش شده است. يافته‌هاي مقاله نشان مي‌دهد كه غزالي در باب محبت به ندرت از واژه عشق استفاده مي‌كند و محبت را به عكس اغلب عارفان و طرفداران مكتب عرفاني بر عشق ترجيح مي‌دهد. معرفت در آثار وي اعم ازحسي، عقلي و شهوديست هر چند كه تنها راه وصول به كمال و حقيقت را معرفت شهودي مي‌شناسد سو براي رسيدن به معرفت شهودي، تلاش و مجاهدت و تزكيه نفس سالك را ضروري مي‌داند.

Love and knowledge have been one of the most important themes of Islamic culture and mystical literature and have had a variety of reflections in the works of the great politicians and mystics. Imam Mohammad Ghazali Tusi, one of the most famous scholars of Islam and Iran in the fifth century, has made good use of it in his works, especially in the al-Qadiyyah of bliss, and has provided new insights. The purpose of this article is to analyze the place of love and knowledge in al-Ghaz’s works in this descriptive-analytic study. Knowledge in works, both sensory, intellectual, and Judaism, though the only way to attain perfection is to know intuitive knowledge, and to attain that intuitive knowledge, it requires the effort and cultivation of the seeker's soul