مسئوليت اخلاقي در برابر حيوانات با توجه به آراء دكارت و ملاصدرا

Ethical Responsibility Towards Animals According to the Views of Descartes and Mulla Sadra

جايگاه اخلاقي حيوانات و مسئوليت اخلاقي در قبال آنها، مسئله مهمي در اخلاق كاربردي است. دكارت با يكسان دانستن حيوانات با مكانيسم‌هايي جسماني، آنها را جسم محض مي‌داند و اين امر سبب مي‌شود كه حيوانات فاقد احساساتي مانند درد، دانسته شده و منابعي صرف محسوب شوند و داراي جايگاه اخلاقي نباشند و انسان در قبال آنها مسئوليت اخلاقي نداشته باشد. در مقابل اين نظريه، ملاصدرا با قائل شدن به نفس حيواني و تجرّد مثالي آن، مبنايي مناسب براي به رسميت شناختن شأن و جايگاه اخلاقي اصيل براي حيوانات و به تبع آن مسئوليت اخلاقي در قبال حيوانات، فراهم مي‌آورد. اين امرسبب مي‌شود تا فرد در برابر آزار حيوانات در مراكز نگهداري صنعتي، كشتارگاه‌ها و آزمايشگاه‌هاي مختلف، از نظر اخلاقي مسئول باشد و پيامدهاي سوء چنين آزارهايي براي حيوانات و به تبع آن براي انسان به حداقل برسد.

The ethical status of animals and the ethical responsibility towards them is an important issue in applied ethics. By equating animals with physical mechanisms, Descartes views them as pure bodies, making animals devoid of emotions such as pain, and mere resources which lack moral standing, and rendering humans free of ethical responsibility towards them. By contrast to this theory, Mulla Sadra provides an ethical responsibility towards animals and an appropriate basis for recognizing an original ethical status and position in favor of animals by identifying an animal self and its imaginal immateriality. This renders the individual to be ethically responsible for the abuse of animals in industrial detention centers, slaughterhouses and various laboratories, and to minimize the consequences of such abuses for animals, and consequently, for humans.