بررسي و نقد امكان تحقق هدايت تشريعي در عصر غيبت كبرا، در پرتو انديشه اجماع لطفي

«اجماع لطفي» به عنوان راهي براي كشف قول معصوم، اولين بار توسط شيخ طوسي طرح گرديد. وي با طرح آن، به دنبال راهي براي حل اشكالي بود كه در حجيت اجماع وجود داشت و آن اين كه اجماع علما، به خودي خود و بدون انضمام قول امام به آن، حجيت ندارد و با شناخت قول امام نيز به اقوال ديگران نيازي نيست. شيخ طوسي براي رفع اين اشكال، از «قاعده لطف» كمك گرفته و معتقد است اتفاق علما بر امري، به معناي موافقت امام(ع) با آن‌ها است؛ زيرا در صورتي كه سخن اجماع كنندگان با واقعيت مخالفت داشته باشد، به مفاد قاعده لطف، بر امام لازم است حق را به كسي بياموزد و به تعبير بعضي از نويسندگان، «القاي خلاف» كند. اگر اين سخن شيخ را بپذيريم، مي‌توان ادعا كرد باب هدايت تشريعي امام زمان(عج) در زمان غيبت كبرا به كلي بسته نيست و همچنان (اگر چه در قالب اجماع لطفي) استمرار دارد. اين تحقيق به روش كتابخانه اي، به بحث از هدايت تشريعي در عصر غيبت در پرتو اجماع لطفي پرداخته است