اثربخشي توحيد درماني بر بهبود كنش‌هاي اجرايي و كاهش پرخاشگري زندانيان مبتلا به اختلال شخصيت

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي توحيد درماني بر بهبود نارسايي كنش‌هاي اجرايي و كاهش پرخاشگري مجرمين زنداني مبتلا به اختلال شخصيت بود. روش پژوهش شبه آزمايشي است كه در آن از طرح پيش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه كنترل استفاده شده است. روش پژوهش حاضر جامعه موردمطالعه‌ي اين پژوهش مردان زنداني يكي از واحدهاي مشاوره‌ زندان مركزي شهر مشهد بودند (408 نفر). از ميان آن‌ها 30 نفر كه ملاك‌هاي ورود را دارا بودند، به‌صورت در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) گمارده شدند و در پايان مداخله داده‌هاي 21 نفر (12 نفر گروه آزمايش و 9 نفر گروه كنترل) مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. ابزارهاي پژوهش حاضر پرسشنامه چند محوري شخصيتي ميلون 3، مقياس نارسايي كنش‌هاي اجرايي باركلي و پرسشنامه پرخاشگري بأس و پري بود. داده‌هاي پژوهش با استفاده از تحليل كوواريانس تك متغيري مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه توحيد درماني منجر به بهبود در كنش‌هاي اجرايي و كاهش پرخاشگري شد؛ بنابراين، با توجه به نتايج پژوهش مي‌توان بيان كرد كه توجه به مشكلات روان‌شناختي زندانيان امري ضروري است و توحيد درماني مي‌تواند در بهبود مشكلات روان‌شناختي زندانيان نقش زيادي داشته باشند.