شناسايي كيفيت دوستي در دانش آموزان داراي اختلال يادگيري

ناتواني هاي يادگيري از مهم ترين مسائل مربوط به مدرسه هستند و دانش آموزان مبتلا به آن اغلب در جريان مهارت هاي اجتماعي و دوست يابي با مشكل روبرو هستند. پژوهش حاضر با هدف شناسايي كيفيت دوستي در دانش آموزان داراي اختلال يادگيري انجام شد. در اين مطالعه، از روش تحقيق كيفي با رويكرد پديدارشناسي استفاده شد. جامعه ي آماري پژوهش، كودك و نوجوانان 10 تا 14 ساله ي داراي اختلال يادگيري شهر تهران در سال تحصيلي 971396 بودند كه در روند پژوهش از بين مراجعان ارجاع داده‌شده به مراكز مشاوره آموزش‌وپرورش مناطق ۲ و ۵ شهر تهران، 10 دانش‌آموز داراي اختلال يادگيري به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و مورد مصاحبه ي عميق قرار گرفتند. براي تحليل داده ها از تحليل كيفي با روش ون منن استفاده شد. نتايج حاصل از تحليل مصاحبه ها ۳ مضمون اصلي و ۱۷ مضمون فرعي را مشخص كرد. مضمون اصلي اول «مشكلات ارتباطي» بود كه مضامين فرعي (خود افشاسازي ضعيف، بي‌اعتمادي، بي ثباتي در رابطه ي دوستي، طرد و تمسخر توسط همسالان، كناره‌گيري، ضعف در ايجاد رابطه دوستي، محدوديت دايره ي دوستي و انزوا) را شامل مي شد. مضمون اصلي دوم، «نياز به صميميت» شامل مضامين فرعي (ترس از تنهايي، توجه‌طلبي، احساس حقارت، تصوير دوست ايده آل، احساس نياز به حمايت) بود. مضمون اصلي سوم نيز «پيامدهاي دوستي دلخواه» شامل مضمون هاي فرعي (تجربه ي داشتن حامي، تجربه ي حس رضايت، تبادل صميميت و ايجاد همدلي) بود. نتايج پژوهش، بينشي در باب شناسايي كيفيت دوستي در دانش آموزان داراي اختلال يادگيري به وجود مي آورد و بررسي تجارب اين افراد حول محوردوستي حاكي از محدوديت ها، تفاوت ها و نيازهاي مربوط به دوستي در اين دانش آموزان است.