بررسي مولفه هاي احساس امنيت رواني خانواده هاي ايراني و آسيب شناسي آن در خرده نظام هاي خانواده و فرآيند رشدي فرزندان

جامعه سالم پيش از آن‌كه به آسايش نياز داشته باشد، به امنيت ملي  نيازمند است، زيرا در سايه امنيت و آرامش است كه هر كار خرد و كلان شدني و دست‌يافتني است. ازاين‌رو دغدغه امنيت در همه شاخه‌هاي آن به‌ويژه امنيت رواني و آرامش جمعي، مهم‌ترين مسئوليت دولت‌ها و خواسته ملت‌ها و جوامع بشمار مي‌رود خانواده معرف چنين نظامي است كه در آن اعضا به‌صورت گروه سازمان دهي‌شده و يك كل را مي‌سازند كه از مجموع يكايك اجزاي آن فراتر است. كودكان در ابتدا، هيچ‏گونه تصوّر و ديدگاهي درباره خير و شرّ امور ندارند و به همين دليل مسئول رفتار خود نيستند و عنصر اخلاقي به‌حساب نمي‏آيند و براي تبديل شدن به عنصر اخلاقي بايد يك فرايند تدريجي و پيچيده‏اي را طي كنند. اين فرايند به دو عامل مهم «رشد توانايي‏هاي مادرزادي» و «يادگيري و تجربه بستگي دارد. مطالعه حاضر يك مطالعه كيفي و از نوع زمينه‌اي يا مبنايي است. گردآوري داده‌ها با استفاده از مصاحبه‌هاي نيمه ساختاريافته مطرح شده توسط پژوهشگر انجام شد كه نتيجتاً مشخص شد عواملي چون ارتباطات حلقوي خانوادگي امنيت آور، امنيت خانواده نتيجه كاركرد سالم و منظم، رشد اخلاقي مبتني بر تلاش، اخلاق و برنامه و امنيت خانواده نتيجه كاركرد سالم و منظم نقش محوري در احساس امنيت و رشد فرزندان خانواده‌هاي ايراني دارند.