بررسي ادراك ذي نفعان از تحقق گردشگري حامي فقرا در روستاهاي منتخب شرق استان سمنان

در سال هاي اخير توجه به فقرا در روح برنامه هاي توسعه گردشگري در كشورهاي در حال توسعه مورد توجه قرار گرفته است. به‌طوري‌كه توجه به فقرابه كانون نگراني‌ها در برنامه‌هاي توسعه گردشگري تبديل شده است و ميزان برخورداري فقيران از منافع خالص گردشگري، معيار اوليه توجيه هرگونه ابتكار توسعه‌اي مبتني بر گردشگري بوده است. بر اين اساس، پژوهش حاضر با روش‌شناسي كيفي از نوع روش تحليل محتوا در صدد كشف و تبيين ادراك ذي نفعان گردشگري و كاهش فقردر روستاهاي منتخب شرق استان سمنان (قلعه بالا، ابر و رضاآباد) است.به علت انزواي جغرافيايي و معيشت سنتي، مردم اين روستاها از فقرنسبي رنج مي-برند. دولت در سال‌هاي اخير با برنامه‌هاي دستوري تلاش‌هايي را براي كاهش فقراز طريقتوسعه گردشگري در اين مناطق انجام داده است. نتايج مصاحبه‌ها با پنج گروه ذي نفع نشان مي دهدگردشگردي باحمايت‌هاي دولتي توانسته است فقر را از سه مسير (مستقيم، غيرمستقيم و اثرات پويا) نسبتاً كاهش دهد به‌طوري‌كه فرصت‌ها و مهارت‌هاي شغلي بخش بزرگي از فقراي روستايي را افزايش داده و همچنين باعث ارتقاي نسبي انسجام، مشاركت و رفتارهاي مسئولانه زيست محيطي شود.