ظرفيت برد روانشناختي و مديريت مناطق ساحلي حاشيه درياچه سد زاينده رود

ظرفيت برد رواني در ميان افراد بر اساس فرهنگ، نوع منطقه گردشگري، عوامل رواني و اجتماعي ازجمله تعامل ميان افراد متفاوت است؛ به طوري كه ازدحام، مستقيم‌ترين نمود فيزيكي و روانشناختي افزايش تعداد گردشگران و در ارتباط تنگاتنگي با ظرفيت برد رواني است. تحقيق حاضر به بررسي ظرفيت برد رواني منطقه گردشگري ساحل درياچه سد زاينده رود پرداخته است. ميزان رضايتمندي استفادهكنندگان بر اساس 16 پارامتر از طيف ليكرت در پنج مقياس كد گذاري و بررسي گرديد كه بيشترين ميزان رضايتمندي (86.4 درصد) مربوط به امنيت منطقه و بيشترين نارضايتي (54.4 درصد) مربوط به وجود ميز و صندلي بوده است. از آناليز ماتريس اهميت- كارايي جهت بررسي اهميت شرايط استفاده شد كه اهميت همه پارامترها به جز ازدحام جمعيت، پرداخت ورودي و وجود ميز و صندلي بيش از 90 درصد بوده و تميزي ساحل كاملاً مهم است. جهت بررسي نمايانه‌هاي ظرفيت برد اجتماعي نيز از روش بررسي رويارويي گزارش شده و روش بررسي هنجارها با استفاده از تكنولوژي ICT استفاده شد كه رويارويي گزارش شده، 3797 نفر و آستانه‌هاي قابل قبول آن 1370 تا 8375 نفر محاسبه گرديد. براي چگونگي تأثير حضور مردم بر كيفيت فعاليت گردشگري ساير افراد، بيش از نيمي از گردشگران بيان كردند كه حضور مردم ميزان لذت آن‌ها از فعاليت گردشگري را افزايش مي‌دهد. برآورد تمايل به پرداخت گردشگران نيز نشان داد كه بيش از نيمي از مردم در صورتي كه هزينه‌ها صرف حفاظت منطقه شود تمايل به پرداخت دارند.