توسعه سرمايه روان‌شناختي با تأكيد بر مؤلفه بخشش در نهج البلاغه

Development of Psychological Capital With Emphasis on the Component of Forgiveness in Nahj al-Balagha

اين پژوهش بخشش را به عنوان مؤلفه پنجم در كنار چهار مؤلفه‌ شناخته شده سرمايه روان‌شناختي به تبيين و تحليل كشانده است. روش تحقيق بر اساس مباني وحياني و با محوريت نهج البلاغه تحليلِ محتواي كيفي از نوع جهت دار است. چرا كه بخشش موجب رشد اخلاقي افراد و افزايش سرمايه اجتماعي و روان‌شناختي مي‌گردد كه در آن ارتباط افراد سازمان گسترش مي‌يابد و طيف وسيعي از رضايتمندي را در فرد بخشنده و بخشوده شده ايجاد مي‌نمايد. روش‌هاي بخشش از نگاه دين به صورت عفو، صفح، غفران، تغافل و تجاوز مي‌باشد زيرا كه شيوه‌هاي بخشش در هر سازماني بايد نسبت به افراد مختلف، متفاوت باشد. در اين تحقيق بدست آمد بخشش بايد به يك فرهنگ سازماني فراگيردرآيد، تا مديران به صورت منطقي و كارا در راستاي بهره‌وري بهتر سازمان و توسعه سرمايه روان‌شناختي از آن استفاده نمايند.

This research has explained and analyzed forgiveness as the fifth component along with the four known components of psychological capital. The research method is directional qualitative content analysis based on the basics of revelation centering on Nahj al-Balaghah. Forgiveness contributes to the moral growth of individuals and to the increase of social and psychological capital in which the individuals’ relationships in the organization is expanded creating a wide range of satisfaction in the forgiving and forgiven individuals. The methods of forgiveness from the viewpoint of religion are in the form of pardoning, turning (one’s face) over, covering, ignoring and transgressing (from sins) because the practices of forgiveness in any organization must be different based on different individuals. The present research concluded that forgiveness should become a pervasive organizational culture so that managers can use it reasonably and efficiently to better utilize the organization and develop the psychological capital.