نقش عوامل رواني-اجتماعي در پيش‌بيني فعاليت‌بدني دانش‌آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش عوامل روانياجتماعي در پيش‌بيني فعاليت هاي بدني دانش‌آموزان بود. نمونۀ پژوهش، تمامي دانش‌آموزان 11 تا 18 سالۀ مدارس دولتي شهر تهران در نيمسال اول تحصيلي 98-97 بودند كه با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. در اين پژوهش به‌منظور اندازه‌گيري متغيرهاي پژوهش از پرسش‌نامه‌هاي ورزش در اوقات فراغت گودين و شفرد (1985)، خودكارآمدي فعاليت‌بدني و حمايت اجتماعي نورمن و همكاران (2005) و پيامد مورد انتظار ورزش رسنيك و همكاران (2000) بهره گرفته شد. نتايج پژوهش نشان دادند بين حمايت اجتماعي و خودكارآمدي اجتماعي با فعاليت‌بدني رابطه مثبت معناداري وجود دارد؛ اما بين انتظار پيامد و فعاليت‌بدني ارتباط معناداري مشاهده نشد. همچنين نتايج بيانگر اين بود كه حمايت اجتماعي و خودكارآمدي 14.5 درصد از واريانس كل ميزان تغييرات فعاليت‌بدني دانش‌آموزان را تبيين مي‌كنند و حمايت اجتماعي پيش‌بين قوي‌تري نسبت به خودكارآمدي است.براي افزايش فعاليت‌بدني نوجوانان مي‌توان در هر برنامۀ مداخله‌اي از حمايت‌هاي اجتماعي،به‌خصوص حمايت هاي والدين و دوستان به‌عنوان يك عامل مهم استفاده كرد.