مقايسه آزمايشگاهي روش توپ ‌سايه و الكل‌هاي سنگين در كاهش تبخير از سطح آب

تبخير يكي از مسائل مهم در مديريت منابع آب است و بالا بودن درصد تلفات ناشي از تبخير از سطح مخازن ذخيره آب همواره به‎عنوان يكي از دغدغه‌هاي جدي مديران و پژوهشگران منابع اين عرصه مطرح بوده است تا بتوانند تا حد امكان از آب جمع‌آوري شده در مخازن ذخيره محافظت نمايند. در اين راستا تلاش‌هاي مختلفي به‎منظور كاهش تبخير انجام شده است. هدف از اين تحقيق مقايسه روش‌هاي فيزيكي و شيميايي كاهش تبخير در مقياس آزمايشگاهي است. در اين مطالعه استفاده از توپ‌هاي پلاستيكي (توپ ‌سايه) به‎عنوان روش فيزيكي و استفاده از الكل‌هاي سنگين (اكتادكانول و هگزادكانول) ‌به‎عنوان روش شيميايي درنظر گرفته شده است. به‎اين منظور سه تشت كلاس A آمريكايي در شرايط يكسان درنظر گرفته شد و ميزان تبخير در تشت حاوي توپ‌هاي پلاستيكي و تشت حاوي الكل‌ها در سه سناريو مختلف اندازه‌گيري و با تشت تبخير شاهد مقايسه شد. نتايج نشان داد كه هر دو روش فيزيكي (توپ‌ سايه) و شيميايي (الكل‌هاي سنگين) اثر قابل‎توجهي در كاهش تبخير دارند و بررسي تركيبي هر دو روش نيز حاكي از اين بود كه تلفيق دو روش، بالاترين راندمان را دارد. در نهايت با درنظر گرفتن اثر وزش باد و هم‎چنين تبادل اكسيژن بين هوا و آب و مسئله كيفيت آب، روش توپ سايه روش مناسب‌تري در كاهش تبخير محسوب مي‌شود. البته در انجام اين روش در مقياس واقعي، هزينه بالاي تهيه توپ‌هاي پلاستيكي نيز بايد مدنظر قرار گيرد.