تاثير PRP آلوگرافت و PRP زنوگرافت بر ترميم استخوان در مدل حيواني خرگوش

آسيب‌هاي وسيع استخواني ناشي از تصادف، تومور، استئوميليت، شل شدن ادوات تثبيتي، يا استئوتومي‌هاي اصلاحي نيازمند مداخلات جراحي هستند؛ زيرا ترميم خود به خودي فقط در آسيب‌هاي كوچك و محدود انجام مي‌گيرد. پيوند استخوان خودي هنوز به عنوان يك استاندارد طلايي در پيوند به‌شمار مي‌آيد. عوامل القا كننده استخوان سازي بسياري موجود است كه برخي از آن ها عبارتند از: فاكتورهاي رشد مشتق از پلاكت، عامل رشد عروقي و عامل رشد و تمايز دهنده ي سلولي، تزايد دهنده ي سلول ها و فيبروبلاست ها. معمولاً در تزريق پلاكتي مقدار تخريب بافتي كاهش مي يابد. هدف از انجام اين پژوهش مقايسه تأثير پلاسماي غني از پلاكت بين گونه اي در التيام شكستگي تجربي در خرگوش است. در مطالعه حاضر از چهار گروه خرگوش استفاده گرديد. خرگوش‌ها با كتامين (mg/kg 30) و آسه پرومازين( mg/kg 2/0) با تزريق عضلاني بي هوش شدند و دست راست آن‌ها تراشيده و آماده براي انجام جراحي شد. برش پوست در سطح قدامي-داخلي روي استخوان راديوس ايجاد شد و با كنار زدن بافت‌هاي نرم و عضلات، استخوان راديوس در معرض ديد قرار گرفت. قطعه‌اي از استخوان به اندازه‌ي دو برابر عرض آن (تقريباً 10 ميلي متر) با اره استخوان بري برداشته شد. مطالعه حاضر روي 4 گروه خرگوش( 20 سر) انجام شد. به گروه شاهد كه دچار نقيصه‌ي استخواني بود هيچ ماده اي پيوند زده نشد (5 خرگوش) و در گروه اتولوگرافت (5 خرگوش) كه در محل نقيصه، از استخوان خودي استفاده شد. در گروه زنوگرافت (5 خرگوش) كه در آن از PRP گاوي استفاده شد و در گروه آلوگرافت (5 خرگوش) كهPRP خرگوش در آن استفاده شد، تزريق به اين 4 گروه در روزهاي 3، 5 و 7 صورت گرفت و ارزيابي راديوگرافي هر دو هفته تا 8 هفته و هيستوپاتولوژي در هفته هشتم صورت گرفت. نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه استفاده ازPRP در نقيصه استخواني خرگوش در التيام شكستگي كارآمد است و اين مسأله با PRP گاوي (زنولوگ) بيشتر نمود داشت.