تحليل شناختي استعاره در نهج البلاغه (بر پايه نظرية ترنر و فوكونيه)

بدون عنوان

نظريۀ «آميختگي مفهومي»، انگاره­اي چند فضايي است كه از برجسته ­ترين نظريات ژيل فوكونيه و مارك ترنر به شمار مي­آيد. اين نظريه در فهم پيچيدگي هاي ذهن بشري با گذر از الگوي دو دامنه ­اي، فضايي چهاردامنه ­اي فراهم آورده كه متشكل از دو فضاي درون­داد، فضايي عام و فضايي آميخته براي ساخت معاني ­نوظهور است، نوشتار حاضر با استفاده از روش توصيفي-تحليلي در حوزة شناختي، نظريۀ آميختگي مفهومي را در تحليل استعاره مفهومي نهج ­البلاغه مورد پردازش قرار مي­دهد و كاركرد اين فضاي تخيلي را در زايش معاني نوين تبيين مي­ نمايد. مهم‌ترين رهيافت‌هاي اين جستار آنكه اين مدل شناختي در بسياري از مفاهيم ديني و اخلاقي استعاري بنياد نهج ­البلاغه همچون تقوا، فسق و فجور، مرگ، كوته ­بيني و بلند­نظري انسان و.. قابل بازسازي بوده و به تبلور تعابير جديد متن مي­ پردازد؛ افزون بر آن، سازة شناختي موجود در نهج ­البلاغه، تعابير اصيل و منطقيِ سياق ­مند به حساب مي­آيند و حكايت از سبكي بي­بديل و هدفمند دارند

بدون چكيده