نسبت طرح واره سازي و انضمامي سازي در زيبايي شناسي پديدارشناختي اينگاردن

رومن اينگاردن يكي از برجسته ترين نمايندگان زيبايي شناسي پديدارشناختي است. اينگاردن بنيان پديدارشناسي خود را بر زيبايي شناسي استوار مي كند. او براي اثر هنري موجوديتي متفاوت قائل است. آثار هنري به باور او ابژه هايي متعين و خودآيين نيستند و براي هستي يافتن به كنش هاي قصدي خالق و مخاطبانشان وابسته اند. اثرهنري "ابژه قصدي بين الاذهاني" به حساب مي آيد و اثر موسيقايي يكي از بهترين مصاديق ابژه قصدي محسوب مي شود. در اين مقاله از رهگذر بررسي دو مفهوم اساسي طرح واره سازي و انضمامي سازي، گام به گام نشان خواهيم داد كه در نظر اينگاردن اين ابژه قصدي ساختاري طرح واره و ناتمام دارد كه با امكان انضماميت يافتن به ابژه زيباشناختي مبدل مي شود. اثر هنري ساختار معناشناختي بسته اي نيست كه به دست مخاطب آشكارگردد، بلكه موجوديتي گشوده است كه معناي آن از ميان انضماميت يابي هاي متنوع بر مي آيد. بدين سان، اينگاردن با طرح اين تمايزات هستي شناسانه، اثر هنري را به موجوديتي همواره زنده و نوشونده تبديل مي كند.

Roman Ingarden is a significant figure in phenomenological Aesthetics. Generally, his phenomenological studies are in the realm of Aesthetics. He believes that the work of art has a peculiar mode of being. Based on his viewpoint, the work of art is not a wholly determined and autonomous object, and its being depends upon the intentional acts of the creator and the reader. In fact, the work of art is “an intersubjective intentional object” of which the musical work is one of the best example. This article considers the relation of two fundamentally phenomenological terms: Schematization and Concretization. Based on these terms and step by step, we show that the work of art as an intentional object has schematic and incomplete structure and by its concretizations changes into aesthetic object. Work of art is not a closed cognitive structure manifested by the reader. It is an “open entity” the meaning of which arises from its concretizations. Thus, work of art is an eternally alive and novel entity.