نفس، ساحت هاي نفس، و ارتباط انفسي ميان خدا و انسان در نهج البلاغه

بدون عنوان

نفس « ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﻛﺎرﺑﺮدﺗﺮﻳﻦ واژه ﻫﺎ در ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ اﺳﺖ. ﻧﻔﺲ در ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ داراي ﭼﻬـﺎر ﺳﺎﺣﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، ﻫﺴﺘﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، ﻋﻤﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، و زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ اﺳﺖ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ دﻳﮕﺮ رواﺑﻂ دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪﺳﻮﻳﻪ دارﻧﺪ. ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮاواﻧﻲ از ﻧﻔﺲ در ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﺳـﺎﺣﺖ ﻋﻤﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ و ﻛﻢ ﺗﺮﻳﻦ آن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺖ زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ اﺳﺖ. در ﻣﻴﺎن ﺳﺎﺣﺖ ﻫﺎ ﺗﻘﺪم و آﻏﺎز ﺑﺎ ﺳﺎﺣﺖ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ اﺳﺖ. ازﻣﻨﻈﺮ ﻧﻬﺞ اﻟﺒﻼﻏﻪ، ﺧـﺪا و اﻧﺴـﺎن ارﺗﺒـﺎط اﻧﻔﺴـﻲ و دوﺳﻮﻳﻪ دارﻧﺪ. ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺣﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ارﺗﺒـﺎط و ﭘﻴﻮﻧـﺪ اﻳﺠـﺎﺑﻲ ﺑـﻲ واﺳـﻄﻪ اﻧﻔﺴﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﺮده اﺳﺖ و اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ اﻣﻜﺎن را دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ارﺗﺒﺎط اﻳﺠﺎﺑﻲ ﺑﻲ واﺳﻄﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، ﻋﻤﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، و زﺑﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻨﻈﻮر از ارﺗﺒﺎط اﻧﻔﺴﻲ ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و ﻧﻔﺲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻫﻤﻪ ﺳﺎﺣﺖ ﻫﺎ از ﻧﻔﺲ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ اﺳﺖ و ﻧﻔﺲ ﻳﺎ ﺧﻮد ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺧـﺪا ارﺗﺒـﺎﻃﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ از ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﺪ. ارﺗﺒﺎط اﻧﻔﺴﻲ ﻣﻴﺎن ﺧـﺪا و ﻧﻔـﺲ در ذات اﻟﻬـﻲ ﻧﻴﺴﺖ در اﺳﻤﺎء اوﺳﺖ، ﺧﺪاوﻧﺪ در ذات ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻘﺎً دﻳﮕﺮي اﺳﺖ اﻣﺎ در اﺳﻤﺎء از ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ اﺳﺖ

ّبدون چكيده