سازوكارهاي قراردادي جهت ايجاد انعطاف‌پذيري در قراردادهاي حفاري روزانه

انعطاف‌پذيري در قراردادهاي حوزۀ انرژي اهميت بسزايي دارد كه مي‌تواند تضمين‌كنندۀ تداوم و اجراي مناسب آن‌ها باشد. اين موضوع در قراردادهاي بلندمدت چشمگيرتر است. قراردادهاي حفاري نيز كه از قراردادهاي بالادستي فرعي است، گاهي مشمول مفهوم قراردادهاي بلندمدت قرار مي‌گيرد؛ از اين رو، بايد فروض مختلف و به تبع آن، سازوكارهاي قراردادي مناسب براي ايجاد انعطاف‌پذيري در آن‌ها پيش‌بيني شود. با توجه به تغييرات احتمالي، به ويژه در شرح كار، شرايط اجراي عمليات و بهاي نفت، طراحي قراردادهاي منعطف و پيش‌بيني شروط مناسب جهت تداوم قراردادي و يا حفظ تعادل آن، امري ضروري است. پيش‌بيني نرخ‌هاي احتياطي، نرخ مشروط، امكان تعديل، مذاكرۀ مجدد و تعليق، مي‌تواند از مهم‌ترين سازوكارهاي ايجاد انعطاف‌پذيري باشد. بنابراين، هدف مقالۀ پيش رو، بررسي قراردادهاي حفاري روزانه و سازوكارهاي مناسب در جهت پويايي اين دست قراردادهاست.