تعامل حافظه كاري و بازه زماني در ادراك زمان

Interaction of Working Memory and Task Duration in Time Perception

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تعاملي حافظه كاري و بازه زماني بر ادراك زمان بود. روش: روش پژوهش از نوع شبه ­آزمايشي بود. جامعه آماري اين پژوهش، دانش ­آموزان، دانشجويان و كاركنان سازمان­هاي شهر كرمان در سال 1397 بود كه از ميان آن ­ها 300 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع ­آوري داده ­ها از تكليف بازتوليد زمان شهابي ­فر و موحدي­ نيا (2016) استفاده شد. داده ­ها با استفاده از آزمون ­هاي تي وابسته و تحليل واريانس دوعاملي با اندازه ­گيري مكرر تحليل شدند. يافته ­ها: نتايج نشان داد كه هم اثر اصلي حافظه كاري و بازه زماني و هم اثر تعاملي اين دو بر ادراك زمان معني­دار است (01/0>p). به ­كارگيري حافظه كاري و افزايش بازه زماني بر ادراك زمان به ترتيب به صورت كاهش و افزايش ميزان خطاي بازتوليد زمان اثر دارند. نتيجه ­گيري: با افزايش طول بازه ­هاي زماني و بار حافظه كاري، ادراك زمان به ميزان قابل توجهي كاهش مي يابد.

Aim: The aim of this study was to investigate the interactive effect of working memory and task duration on time perception. Methods: The research method was quasi-experimental. The population of this research was school students, university students and personnel of organizations of Kerman city in 2018 and among them, 300 persons were selected by available sampling method. The time reproduction task of Shahabifar and Movahedinia (2016) was used for obtaining data. Data were analyzed by paired samples t-test and two factor analysis of variance with repeated measures. Findings: The results showed that the main effect of working memory and task duration and interactive effect of these variables on time perception was significant (p<0.01). Working memory and increase of the task duration affect time perception respectively in the form of decreasing and increasing the amount of time reproduction error. Conclusion: Time perception decays significantly with increasing length of time intervals and working memory load.