عنوان مقاله :
تبيين خطاي روشي ابوالفضل برقعي در ردّ آيه استخلاف
عنوان به زبان ديگر :
Explanation of the Methodological Error of Abolfazl Borqaei in Denying Estekhlaf Verse
پديد آورندگان :
مهدي‌نژاد، سميرا دانشكده اصول الدين , فقهي‌زاده، عبدالهادي دانشگاه تهران - دانشكده الهيات
كليدواژه :
احاديث مهدي , آيه استخلاف , امام مهدي عليه‌السلام , ابوالفضل برقعي
چكيده فارسي :
آيه استخلاف، پنجاه و پنجمين آيه از سوره‌ي مبار كه نور است كه خداوند در آن به آن دسته از اهل ايمان كه عملي صالح دارند، بشارت به جانشيني حكومت صالحان، نشر و بسط دين حق و رسيدن به آرامش را مي‌دهد. اين آيه، از جمله آياتي است كه از آن، به قيام حضرت مهدي تاويل مي‌شود. ابوالفضل برقعي با برخورداري از پيشينه تعلّق به مذهب شيعه و البته با سوق يافتن به گرايش تجديدنظر طلبانه، عقايدي بر خلاف اصول اساسي تشيّع مطرح و در اين اصول تشكيك كرد. وي در كتاب " بررسي علمي در احاديث مهدي"، ضمن باب "الآيات المووّله بقيام القائم"، سعي دارد نظر عموم مفسّران شيعه بر اين مطلب، كه مصداق حكومت موعود در "آيه استخلاف"، حضرت‌مهدي و اصحاب ايشان است را دفع كند و در اين مسير با مغالطه در كلام علماي اماميّه همچون شيخ طوسي در تبيان، طبرسي در مجمع البيان و ابوالفتوح در روح الجنان، آنان را با خود هم‌سو نشان دهد. اين مقاله در صدد است، با تطبيق تفسيرهاي مذكور با اظهارات برقعي، به نقد استدلالات وي در اين زمينه بپردازد
چكيده لاتين :
Estekhlaf verse is the fifty-fifth verse of the holy Surah al-Noor, in which God makes a promise that those believers who carry out good deeds will be the successors of the rule of the righteous, disseminate the true religion and be in peace. This is one of the verses which is interpreted to refer to Imam Mahdi’s (a.s.) movement. Abolfazl Borqaei, having a background in Shiite religion and, of course, being inclined towards revisionism, came up with ideas that were contrary to the fundamental principles of Shiism and raised doubts about them. In the book ‘A Scientific Study of the Mahdi Hadiths’, he tries to deny the common opinion of Shiite commentators on the issue that the manifestation of the promised rule in estekhlaf verse is the rule of Imam Mahdi (a.s.) and his companions. In doing so, by distorting what such Shiite scholars as Sheikh Tusi, Tabarsi and Abu al-Fat-h say in “Tebyan”, “Majma’ al-Bayan” and “Ruh al-Janan” respectively, he tries to show that they are in agreement with him. This article seeks to criticize his arguments in this field by comparing the ideas in the above-mentioned works of interpretation with those of Borqaei.
عنوان نشريه :
پژوهشنامه قرآن و حديث
