اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر نشخوارفكري و رشد پس از سانحه زنان داغديده

The effectiveness of mindfulness–based cognitive therapy on the rumination and posttraumatic growth in bereaved women

مقدمه: در پنجمين راهنماي تشخيصي و آماري اختلال‌هاي رواني اختلال داغديدگي پيچيده پايدار در دسته اختلال‌هايي قرار گرفته است كه انجام پژوهش‌هاي بيشتر در مورد آنها لازم است. از اين‌رو، پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي بر نشخوارفكري و رشد پس از سانحه زنان داغديده انجام گرديد. روش: در يك پژوهش نيمه آزمايشي با پيش‌آزمون – پس‌آزمون همراه با گروه كنترل، تعداد 24 نفر از زنان داغديده شهر نيشابور به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل گمارش شدند. سپس جلسات درماني براي افراد گروه آزمايش، به‌صورت گروهي طي 8 جلسه اجرا گرديد؛ در حالي‌كه چنين مداخله‌اي براي گروه كنترل صورت نگرفت. شركت كنندگان مقياس پاسخ نشخوارفكري (تري‌نور و همكاران، 2003) و رشد پس از سانحه (تدسچي و كالهون، 1996)، را تكميل كردند. داده‌هاي پژوهش به كمك نرم‌افزار آماري «اس. پي. اس. اس.» و با استفاده از شاخص‌هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس تحليل شدند. نتايج: يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان داد كه شناخت درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي باعث كاهش نشخوار فكري و بهبود رشد پس از سانحه زنان داغديده گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل مي‌شود. بحث و نتيجه‌گيري: شناخت درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي تأثير بسزايي در كاهش نشخوارفكري و بهبود رشد پس از سانحه زنان مبتلا به اختلال داغديدگي پيچيده پايدار دارد و درمانگران مي‌توانند از اين رويكرد درماني جهت كاهش نشخوارفكري و بهبود رشد پس از سانحه زنان داغديده استفاده كنند.

Introduction: In the diagnostic and statistical manual of mental disorders IV persistent complex bereavement disorder is in the category of disorders in which further research is needed. Therefore, the aim of present study was to investigate the effectiveness of mindfulness–based cognitive therapy on the rumination and posttraumatic growth in the bereaved women. Method: In a quasi-experimental study, 24 bereaved women in the city of Neyshabur were selected by available sampling method and then randomly designed into two experimental and control groups. The experimental group participated in 8 sessions of mindfulness–based cognitive therapy (Segal, 2002), while control group was not in any treatment. The participants completed Rumination Response Scale (RRS; Treynor & et. al, 2003) and Posttraumatic Growth Inventory (PTGI; Tedeschi & Calhoun, 1996). Data were analyzed by SPSS24 software, using Multivariate analysis of covariance (MANCOVA). Results: The results showed that mindfulness–based cognitive therapy decrease rumination and improving posttraumatic growth (P<0.05). Discussion and conclusion: The result showed that mindfulness–based cognitive therapy might be an efficient way to decrease rumination and improving posttraumatic growth. Also, therapists can use this therapeutic approach for decrease rumination and improving posttraumatic growth.