عنوان مقاله :
اثربخشي واقعيت درماني بر عزت نفس زوجهاي سالمند مبتلا به افسردگي
عنوان به زبان ديگر :
Effectiveness of Reality Therapy on Self-Esteem of Elderly Couples Afflicted with Depression
پديد آورندگان :
سرابي، پيام دانشگاه آزاد اسلامي كرمانشاه , پرويزي، فردين دانشگاه آزاد اسلامي كرمانشاه , كاكابرايي، كيوان دانشگاه آزاد اسلامي كرمانشاه - گروه روانشناسي , كلهري، نسرين دانشگاه آزاد اسلامي كرمانشاه , بابايي گرمخاني، محسن دانشگاه خوارزمي
كليدواژه :
واقعيت درماني , افسردگي , عزت نفس , زوجهاي سالمند
چكيده فارسي :
برخي عوامل مي توانند زندگي زناشويي را تحت تأثير قرار دهند، يكي از عوامل تهديدكننده، وجود افسردگي در بين زوج هاي سالمند است. هدف اين پژوهش، تعيين اثربخشي واقعيت درماني بر عزت نفس زوجهاي سالمند مبتلا به افسردگي شهر كرمانشاه بود. پژوهش از نوع آزمايشي با دو گروه آزمايش و كنترل اجرا شد. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي زوجهاي سالمند 60 سال به بالاي شهر كرمانشاه ميشد. نمونهاي به حجم 30 زوج سالمند واجد شرايط بهشيوه نمونهگيري در دسترس انتخاب و بهطور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 زوج) كاربندي شد. دادههاي پژوهش با استفاده از پرسشنامههاي افسردگي بِك و عزت نفس روزنبرگ جمعآوري شد. گروه آزمايش طي 12 جلسه 60 دقيقهاي تحت درمان واقعيت درماني به شيوه گروهي قرار گرفت، اما براي گروه كنترل هيچگونه مداخله درماني به كار گرفته نشد. براي تحليل دادهها از روش هاي آماري توصيفي و تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج به دست آمده از تحليل داده ها نشان داد كه واقعيت درماني باعث كاهش افسردگي و نيز افزايش عزت نفس زوج هاي سالمند گروه آزمايشي در مقايسه با گروه كنترل، شده است. براساس يافتههاي فوق ميتوان گفت، واقعيت درماني به شيوه گروهي ميتواند به عنوان يك درمان مفيد جهت بهبود اختلال افسردگي و افزايش عزت نفس در سالمندان بهكار گرفته شود.
چكيده لاتين :
Some factors can affect marital life, one of the most
threatening factors is the presence of depression among
elderly couples. The purpose of this study was to
determine the effectiveness of therapeutic reality on the
self-esteem of elderly couples with depression in
Kermanshah. A pilot study was carried out with two
experimental and control groups. The statistical
population of the study consisted of all couples aged 60
years and older in Kermanshah. A sample of 30
eligible elderly couples was selected by available
sampling method and randomly assigned to two groups
of experimental and control (each group of 15 couples).
Data were collected using Beck Depression Inventory
and Rosenberg Self-Esteem Questionnaire. The
experimental group underwent a group therapy in 12
sessions of 60 minutes, but the control group did not
receive any treatment intervention. Data were analyzed
using descriptive statistics and covariance analysis. The
results of data analysis showed that the reality of
treatment reduced depression and increased etiquette of
elderly couples in experimental group compared to
control group. Based on the findings of this study,
group therapy can be used as a useful treatment for the
improvement of depression and increased self-esteem
in the elderly.
عنوان نشريه :
رويش روان شناسي