اثربخشي درمان فراشناختي بر تاب‌آوري افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير

Effectiveness of metacognitive therapy on resiliency in the people with generalized anxiety

زمينه: بروز اختلال اضطراب فراگير، فرآيندهاي روانشناختي، شناختي، ارتباطي و اجتماعي افراد را با آسيب جدي مواجه ساخته و تاب‌آوري آنها را كاهش مي‌دهد. اما آيا درمان فراشناختي به بهبود تاب‌آوري افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير كمك مي‌كند. هدف: بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان فراشناختي بر تاب‌آوري افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر نيمه ­آزمايشي با طرح پيش­ آزمون – پس ­آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري دو ماهه بود. جامعه آماري پژوهش، شامل تمام افراد مبتلا به اضطراب اجتماعي مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران در سال 1396 بود. در اين پژوهش از روش نمونه‌گيري غيراحتمالي هدفمند و گمارش تصادفي استفاده شد. پس از انتخاب حجم نمونه و گمارش آنها در گروه­هاي آزمايش و گواه، گروه­ آزمايش مداخله فراشناخت‌درماني (ولز، 2009) را در 10 جلسه طي سه ماه به صورت هفته ­اي يك جلسه 90 دقيقه ­اي دريافت نمود. پرسشنامه‌هاي مورداستفاده در اين پژوهش شامل پرسشنامه اختلال اضطراب فراگير (اسپيتزر و همكاران، 2006) و تاب‌آوري (كانر و دويسون، 2004) بود. داده‌هاي حاصل از پژوهش به شيوه تحليل واريانس با اندازه­ گيري مكرر تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان فراشناختي بر تاب‌آوري بيماران افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مؤثر بوده است (0/001P<). علاوه بر اين نتايج نشان داد كه اين درمان توانسته تأثير خود را در زمان نيز به شكل معناداري حفظ نمايد (0/001P<). ميزان تأثير آماري درمان فراشناختي بر تاب‌آوري بيماران افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير 58 درصد بود. نتيجه­ گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش حاضر مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه درمان فراشناختي با بهره‌گيري از فنوني همچون به تعويق انداختن نگراني، چالش با باورهاي مربوط به خطر، متوقف كردن مهار رفتارهاي اجتنابي، داراي كارآيي باليني مناسبي در جهت بهبود تاب‌آوري بيماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگير به شمار مي­ رود.

Background: The incidence of generalized anxiety disorder severely damages individuals' psychological, cognitive, communication and social processes and reduces their resilience. But does meta-cognitive therapy help improve resiliency in people with generalized anxiety disorder? Aims: Therefore the present study was conducted aiming to investigate the effectiveness of metacognitive therapy on resiliency in the people with generalized anxiety. Method: The research method was quasi-experimental with pretest, posttest, control group and two-month follow-up period. The statistical population of the study included all the people with social anxiety referring to consultation centers in the city of Tehran in 2017. Non-probable purposive sampling method and random replacement were used in the present study. After selecting the sample size and replacing them into experimental and control groups, the experimental group received 10 ninety-minute sessions of therapy interventions during three months once a week. The applied questionnaires in the study included generalized anxiety questionnaire (Spitser, et.al, 2006), resiliency (coner, 2004). The data from the study were analyzed through repeated measurement ANOVA. Results: The results of data analysis showed that metacognitive therapy has been effective on resiliency in the patients suffering from generalized anxiety disorder (P<0/001). Moreover the results showed that this therapy could significantly maintain its effect in time (P<0/001). The degree of statistical effect of metacognitive therapy on resiliency in the people with generalized anxiety was 58%. Conclusion: Based on the findings of the present study, it can be concluded that metacognitive therapy utilizes techniques such as postponing worry, challenging beliefs about risk, stopping avoidance behaviors, and has appropriate clinical efficacy to improve the resiliency of patients with generalized anxiety disorder.