تدوين مدل پيش بيني اميدواري بر اساس تاب آوري و شادكامي با در نظر گرفتن نقش ميانجي كيفيت زندگي در زنان مبتلا به سرطان پستان

Hopefulness prediction modeling based on resilience and happiness considering the mediating role of quality of life in women with breast cancer

زمينه: نتايج پژوهش­ ­هاي دهه­هاي اخير روانشناسي نشان داده‌اند كه شادكامي و تاب­ آوري مي ­توانند اميدواري زنان مبتلا به سرطان پستان را پيش ­بيني كنند اما آيا كيفيت زندگي در رابطه بين اين متغييرها نقش ميانجي دارد؟ هدف: هدف پژوهش، بررسي و تدوين مدل پيش­بيني اميدواري بر اساس تاب ­آوري و شادكامي با در نظر گرفتن نقش ميانجي كيفيت زندگي در زنان مبتلا به سرطان پستان بوده است. روش:پژوهش توصيفي و از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعۀ آماري در اين پژوهش شامل كليه بيماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه­ كننده به انستيتو كانسر بيمارستان هاي امام خميني و ميلاد تهران بودند. براي انتخاب نمونه مورد پژوهش از روش نمونه ­گيري هدفمند استفاده شد، به اين صورت كه از بين بيماران مبتلا به سرطان پستان 300 نفر براساس ملاك ­هاي ورود و خروج پژوهش به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه اميد اسنايدر و همكاران (1991)، پرسشنامه تاب ­آوري كونور - ديويدسون (2003)، مقياس شادكامي آكسفورد (1989) و مقياس كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (1996) بودند. يافته­ ها: تاب ­آوري بر اميدواري بيماران مبتلا به سرطان سينه اثر مستقيم (2/38 =t و 0/37=β) و غيرمستقيم (2/03 =t و 0/14=β) (به واسطۀ كيفيت زندگي) معنادار دارد (0/05p<). همچنين شادكامي بر اميدواري بيماران مبتلا به سرطان سينه اثر مستقيم (52/4 =t و 0/46=β) معنادار دارد (0/05p<). نتيجه­ گيري: يافته ­ها مدل پژوهش را بطور كلي تأييد كرد. با افزايش ميزان تاب­ آوري و شادكامي مي ­توان كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان سينه را بالا برد و سطح اميدواري اين بيماران ارتقاء داد.

Background: The results of recent decades of psychology have shown that happiness and resilience can predict the hope of women with breast cancer, but does quality of life play a mediating role in the relationship between these variables? Aims: The purpose of this study was to investigate the Hopefulness Prediction Modeling based on Resilience and Happiness Considering the Mediating Role of Quality of Life in Women with Breast Cancer. Method: The research method was descriptive and of structural equation modeling. The statistical population of this study included all patients with breast cancer referring to Cancer Institute of Imam Khomeini and Milad hospitals in Tehran. Purposeful sampling method was used to select the sample. In this way, 300 patients with breast cancer were selected based on the criteria of entering and leaving the research. The research instruments were Omid Schneider et al. (1991), the Conor-Davidson Resilience Questionnaire (2003), Oxford Happiness Scale (1989), and World Health Organization Quality of Life Scale (1996). Results: For data analysis, structural equation modeling was used. Resilience has a direct (t=2/38 & β=0/37) and indirect (t=2/03 & β=0/14) effect on the hope of patients with breast cancer (due to quality of life) (p<0/05). Happiness also has a direct effect(t=4/52 & β=0/46) on hopefulness of patients with breast cancer (p<0/05). Conclusions: The findings confirmed the research model in general. Increasing resilience and happiness can improve the quality of life of patients with breast cancer and raise their hope level.