گسترش كمي دانشگاه‌ها در ايران و تحولات اجتماعي فرهنگي؛ عامليت اجتماعي دختران دانشجو

پژوهش حاضر با هدف واكاوي عامليت اجتماعي دختران دانشجو در گذار تحولات اجتماعي و فرهنگي جامعه كه در ازاي گسترش كمّي دانشگاه‌هاي طي نزديك به دو دهه‌ي گذشته در ايران رخ داده، در سپهر فلسفي تفسير گرايي و رويكرد كيفي، با استفاده از روش پديدارشناسي است. ابزار جمع‌آوري داده مصاحبه‌ي عميق بدون ساختار بود. مشاركت‌كنندگان 60 نفر از سه گروه اعضاي هيات علمي، فعلان اجتماعي و دختران دانشجو از چهار استان گيلان، قم، كردستان و سيستان و بلوچستان بودند داده‌ها بر اساس راهبرد هفت مرحله‌اي كلايزي تحليل شده و طبقات بدست آمده و از راهبردهاي بازبيني اعضاء براي افزايش صحت پژوهش استفاده شد.يافته‌ها نشان مي‌دهد اگرچه برخي از مشاركت كنندگان «آسيب‌هاي ناشي از آموزش‌هاي دانشگاهي زنان» را در حوزه‌هايي مانند« كمبودكار براي مردان»، «به تاخير افتادن ازدواج»، «اشتغال تمام وقت زنان بيرون ازخانه»، «ازدياد فسادهاي اخلاقي» و حتي«افزايش طلاق» جدّي مي‌دانند، اما با اين حال به باور آنها دگرگوني‌ها در حوزه‌ي زنان و تغييرات اجتماعي كه در گرو افزايش عامليت اجتماعي زنان به وجود آمده، نقطه‌ي عطف پيامدهاي حاصل از افزايش دسترسي آموزش عالي در كشور است.«دگرگوني باورها»،«سبك جديد زندگي براي زنان»،«كم‌رنگ شدن كليشه‌هاي جنسيتي»،«درك هويت جديد براي دختران» و «افزايش احساس توانمندي» از نمونه‌هاي اين دگرگوني‌ها هستند.