اثربخشي درمان روايتي به شيوه گروهي بر كاهش افسردگي زنان مطلقه

The effectiveness of group narrative therapy on depression in divorced women

هدف از اجراي پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان روايتي به شيوه گروهي بر كاهش افسردگي زنان مطلقه مراجعه كننده به مركز مداخله در بحران شهرستان شيروان بوده است. روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل است. نمونه اي با حجم 20 نفر با توجه به ملاك هاي پژوهش انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه افسردگي بك نسخه 2 (BDI-II) بود. پس از اجراي پيش آزمون براي هر دو گروه، جلسات آموزشي به شيوه روايت درماني طي 8 جلسه دو ساعته براي گروه آزمايش انجام شد؛ در اين مدت گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. پس از اتمام جلسات، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. براي تحليل داده ها از آزمون t تفاضل براي دو گروه استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه آموزش روايت درماني به شيوه گروهي باعث كاهش نمرات افسردگي در گروه آزمايش شده است.

This study aims to investigate the effectiveness of group narrative therapy on reducing depression among the divorced women referring to the Crisis Intervention Center in Shirvan. The samples of this quasi-experimental study with pretest posttest design and control group included 20 individuals who were selected according to the study criteria. The samples were then randomly divided into two groups, namely, experimental and control groups. The research tool was the Beck Depression Inventory-second edition (BDI-II). After conducting pretest for each group, narrative therapy training sessions were held during eight 2-hour sessions for the experimental group, while the control group received no intervention. At the end of the sessions, both groups underwent posttest. T-test was used to assess the differences in two groups. The results showed that group narrative therapy training could lead to lower depression scores in the experimental group.