عنوان مقاله :
تطبيق پذيري در استفاده مجدد از خانه هاي تاريخي مورد مطالعه: خانه لولاگر، عمارت باغ فردوس، و خانه ايراني
عنوان به زبان ديگر :
Adaptability in Reusing Historic Houses: The Cases of Lowlagar House, Bagh-e Ferdows Mansion and the Iranian House
پديد آورندگان :
دهقان، كيان دانشگاه تهران - پرديس هنرهاي زيبا - دانشكده معماري , غريب پور، افرا دانشگاه تهران - پرديس هنرهاي زيبا - دانشكده معماري
كليدواژه :
استفاده مجدد , تطبيق پذيري , خانه , ميراث , معماري داخلي
چكيده فارسي :
انطباق كاركرد جديد يك اثر معماري با كالبد تاريخي آن رويكردي قابل توجه در زمينه ميراث فرهنگي كشور است. اصلي‌ترين هدف آن حفظ برخي ارزش‌هاي ميراثي براي نسل‌هاي آتي است. ساكنان خانه‌هاي سنتي ارزشمند در شهرهاي ايران، كه در تناسب كامل با اقليم محلي، مصالح، و ساختارهاي فرهنگي طراحي شده‌اند، به طور عمده آن‌ها را تخليه و رها كرده‌اند. به منظور محافظت از اين ميراث‌ها و همچنين مقابله با كهنگي ناشي از خالي بودن آن‌ها در بافت‌هاي تاريخي، در برخي از اين خانه‌ها عملكرد‌هاي جديدي جاري شده است. پرسش اساسي اين است: مهم‌ترين معيارها در تطبيق‌پذيري مناسب اين ميراث ارزشمند با عملكرد‌هاي جديد كدامند؟ در اين مقاله نخست با كنكاش در ادبيات موضوع به استخراج مهم‌ترين معيارهاي تطبيق‌پذيري پرداخته مي‌شود و سپس سه نمونه با سه نوع عملكرد متداول در اين گونه بناها را بر اساس آن معيارها ارزيابي مي‌گردد. با علم به اينكه پروژه‌هاي بي‌شماري در اين خصوص در كشور در حال انجام است، تلاش شده چالش‌ها و فرصت‌هاي استفاده مجدد از خانه‌هاي تاريخي، با هدف دست‌يابي به تطبيق‌پذيري مناسب‌تر، با دقت و به طور مفصل بررسي شود. اين پژوهش جزء تحقيقات كاربردي و از نوع مطالعه موردي و پيمايشي است. با در نظر داشتن نمونه‌هاي مورد مطالعه، بر اساس معيارهاي استخراج‌شده، از متخصص‌ها و غير متخصص‌ها (همراه با توضيح واژه‌هاي تخصصي) پرسش‌هايي مي‌شود و پاسخ‌ها به پرسش‌ها با شاخص‌هايي، كه بر اساس پيشينه تحقيق تعيين و شناسايي شده‌اند، تحليل مي‌شود همچنين، از طريق بررسي‌هاي معمارانه در نمونه‌ها، تلاش مي‌شود چالش‌هاي موجود در اين روند شناسايي گردند. نتيجه پژوهش نشان داده است كه در هر سه نمونه، هويت فرهنگي پايدار شده، اقتصاد محلي رونق يافته، و منافع زيست‌محيطي به دست آمده است. با وجود اين، مشاركت‌هاي ذي‌نفعان در فرايند استفاده مجدد كمرنگ است و همچنين سازه بنا نياز به بازنگري و تقويت دارد.
چكيده لاتين :
The adaptation of historic built environments with new uses is a significant approach for the country’s cultural heritage, with its main objective being preserving some cultural values for future generations. Designed in full harmony with local climate, materials and cultural structures, valuable traditional houses in Iranian cities are widely abandoned. To preserve this heritage and encounter the dilapidation caused by these voids in historic fabrics, new uses have been introduced into these houses. The main question is ‘what is the most important criteria for appropriate adaptation?’. The present paper starts with investigating the literature extracting adaptability criteria, and then moves on to assess three examples representing types of usual designated new uses. Understanding the fact that countless parallels are currently under way in the country, it attempts to scrutinise challenges and opportunities of such reuses in order to achieve more appropriate ways of adaptation. The paper adopts case studies and surveys as its core approach. Using extracted criteria, questions have been asked from both experts and non-experts, which is helped by architecturally oriented case studies to identify the challenges. The results show that in all three cases the cultural identity is stabilised, the local economy is flourished and environmental gains are achieved. Nevertheless, there has been poor stakeholder participation, and a need was left unfulfilled for structural reviews and reinforcements.
