كليدواژه :
اميد , خودكارآمدي تحصيلي , سرزندگي تحصيلي , شادكامي , دانشآموزان
چكيده فارسي :
پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه اميد و خودكارآمدي تحصيلي با سرزندگي تحصيلي با توجه نقش واسطه‌اي شادكامي در دانشآموزان انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع توصيفي با طرح همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشآموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان كاشان در بهار 1395 بودند. بر اساس جدول كرجسي و مورگان تعداد 431 دانش‌آموز (187 پسر و 244 دختر) با استفاده از روش نمونه‌گيري چندمرحله‌اي طبقه‌اي متناسب با جنسيت انتخاب شدند. شركت‌كنندگان به پرسشنامه‌هاي اميد اسنايدر، خودكارآمدي تحصيلي مك ايلروي و بانتينگ، شادكامي ليبوميرسكي و فرم كوتاه شده سرزندگي تحصيلي چاري پاسخ دادند. داده‌ها از طريق آزمون معناداري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون سلسه مراتبي به‌وسيله نرم‌افزارSPSS-22 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان داد اميد (0/26=β و 0/05>P) و خودكارآمدي تحصيلي (0/21=β و 0/05>P) مي‌توانند به‌طور معناداري سرزندگي تحصيلي دانشآموزان را پيش‌بيني كنند و شادكامي نقش ميانجي‌گر در رابطه اميد و خودكارآمدي با سرزندگي تحصيلي دارد. بنابراين، از طريق افزايش سطح اميد و خودكارآمدي تحصيلي مي‌توان به افزايش شادكامي و به‌اين‌ترتيب ارتقاء سرزندگي تحصيلي در دانشآموزان و افزايش توانايي حل كردن چالش‌ها و موانع تحصيلي آنان كمك نمود.
چكيده لاتين :
The present study aimed to investigate the relationship
between hope and academic self-efficacy, on the one
hand, and academic buoyancy, on the other hand,
considering the mediating role of happiness among
high school students. The study was descriptive with a
correlational design. The statistical population
included all senior high school students in Kashan,
Iran, in the 2016 academic year. Using multi-stage,
stratified (based on gender) sampling and Krejcie &
Morgan Table, 431 students including 187 males and
244 females were selected. The respondents filled out
Lybomersky happiness scale, Academic Buoyancy
Scale - short form, and McIlroy & Bunting Academic
Self-efficacy Questionnaire. Pearson Product Moment
Correlation and Hierarchical Regression Analysis
were run in SPSS-22 to analyze the data. The results
indicated that hope and happiness could predict
students’ academic buoyancy. Also, happiness has a
mediating role in the relationship between hope and
academic self-efficacy, on the one hand, and academic
buoyancy, on the other side. Hence, it could be
concluded that by increasing the level of hope and
academic self-efficacy, happiness can be increased,
thereby helping to improve the academic Buoyancy of
students and enhance their ability to solve their
educational challenges and obstacles.
