شهر، جدايي گزيني فضايي و روابط اجتماعي افراد تنها: مطالعه اي در شهر تهران

پرسش آغازين عبارت است از اين­كه افراد تنها با چه مسائلي در زندگي شهري، روابط اجتماعي و محله­اي مواجه هستند؟ براي نيل به پاسخ يك طرح تركيبي شامل روش داده بنيان و مردم‌‌نگاري مجازي طراحي شد. براي گردآوري اطلاعات در روش داده­بنيان از مصاحبه­هاي نيمه ساخت يافته و در مردم­نگاري مجازي از تحليل محتواي كيفي روزنگاشت­هاي افراد تنها استفاده شد. نمونه­گيري در اين پژوهش هدفمند بود. يافته­ها نشان مي­دهد كه جدايي گزيني فضايي در خلق تنهايي تاثير تعيين­كننده­اي دارد. شش­گونه تنهايي انتخابي، اجباري، ناگهاني، تحميلي، زودرس و طبيعي مشاهده شد. از جمله مهمترين آثار تجربه تنها زندگي كردن به هراس­هاي ارتباطي، نظارت و تهديد حريم خصوصي، تمايل كم به معاشرت­ و انواعي از انزواي اجتماعي، جسمي، جنسي، كلامي، فضايي- مكاني اشاره كرد. كساني كه تنهايي­شان را با جدايي‌گزيني فضايي تعين بخشيده­اند. در عرصه اجتماعي در معرض داغ ننگ و تعرض به حريم خصوصي هستند و با استفاده از انواع انزوا تلاش مي­كنند تنهايي خود را حفظ كنند. هم‌گزيني سياستي است كه به افراد تنها در مديريت سبك زندگي تنها ياري مي­رساند.