كليدواژه :
روابط آمريكا و ايران , سياست خارجي آمريكا , ديپلماسي توئيتر‌ي , شبكه‌هاي اجتماعي , ديپلماسي ديجيتال
چكيده فارسي :
ايالات‌متحده آمريكا همواره در سياست خارجي خود در قبال جمهوري اسلامي ايران از ابزار ديپلماسي عمومي به‌صورت «راهبردي» استفاده كرده است اما به دلايلي ازجمله نداشتن رابطه ديپلماتيك سنتي با ايران و لزوم داشتن ابزاري براي مديريت افكار عمومي و جمع‌آوري اطلاعات از داخل ايران، در سال‌هاي رياست جمهوري باراك اوباما توجه ويژه‌اي به «ديپلماسي ديجيتال» و «شبكه‌هاي اجتماعي» ايجاد شد. استفاده از ديپلماسي ديجيتال و به‌طور خاص ديپلماسي توئيتر‌ي (توئيپلماسي) به‌عنوان ابزاري كارآمد براي سياست خارجي آمريكا در دوره رياست جمهوري باراك اوباما و وزارت خارجه هيلاري كلينتون شدت گرفت و به نقش‌آفريني مؤثر در انتخابات رياست جمهوري سال 1388 در ايران با استفاده از توئيتر، فيس‌بوك و يوتيوب و بعدازآن منجر شد. ازاين‌رو، سؤال اصلي پژوهش حاضر اين است كه چگونه وزارت خارجه آمريكا از ديپلماسي ديجيتال براي تأثيرگذاري بر ايران در دوران رياست جمهوري اوباما بهره برده است؟ در پاسخ با استفاده از روش تبييني، اين فرضيه بررسي مي‌گردد كه وزارت خارجه آمريكا در چارچوب ديپلماسي ديجيتال با استفاده از توئيتر و ظرفيت‌هاي آن براي به خيابان كشاندن و سازمان‌دهي معترضين به نتيجه انتخابات، جمع‌آوري اطلاعات از داخل ايران و انتشار تحليل‌هاي هدفمند و اشاعه ايران هراسي در مقياس جهاني به مديريت جنگ نرم عليه جمهوري اسلامي ايران پرداخته است.
چكيده لاتين :
The United States of America has always used public diplomacy as a "strategic" tool in its foreign policy towards the Islamic Republic of Iran. During Barack Obama’s presidency, "digital diplomacy" and "social networks”, for some reasons, including the lack of traditional diplomatic relationship with Iran & the necessity of having a tool for managing the public opinion and collecting information from inside Iran, had been paid special attention. Therefor during Hillary Clinton's term as secretary of state, using digital diplomacy and, in particular, twitter diplomacy (twiplomacy) as an effective tool for the US foreign policy, was significantly intensified, in a wayTwitter, Facebook and YouTube played very effective roles in the protests against the 2009 Iranian presidential election results. Hence, the main question of the present research is how the US State Department usede digital diplomacy to affect Iran during the Obama administration. Using the explanatory method, the hypothesis is investigated that the US Department of State, in the frame work of digital diplomacy, has managed a soft war against Iran through using Twitter and its capabilities to bring people on the streets, organize the protesters, collect information from within Iran, and publish targeted analyses, and disseminate a wave of Iran-phobia across the world.
